লোক। অথচ কোনো দিনে মই তেওঁক অশ্ৰদ্ধা কৰা নাই।
মোবা। শ্ৰদ্ধা-অশ্ৰদ্ধা লৈ কথা নহয়। আচল কথা, — তেওঁ গাৱঁৰ ভিতৰত ধনী, মানী ডাঙৰ মানুহ। তুমি বি, এ, পাচ কৰি জ্ঞানী-মানী হৈ একে গাৱঁতে থাকিলে তেওঁৰ মান কমিব, — এয়েই তেওঁৰ ভয়। সি যি কি নহওক, এতিয়া সেই বৰ পথাৰত যাৰ যাৰ মাটি আছে সকলোৰে চহী লৈ মৈমন- চিঙীয়াক মাটি বেচা বন্ধ কৰিবলৈ এখন দৰ্খাস্ত দিয়া ভাল। মই মানুহবোৰক বুজাই কম। তুমি উকীলৰ লগত পৰামৰ্শ কৰি যি কৰিব লাগে কৰিবা।
লোক। নিশ্চয় কৰিম। তাৰ পৰা বৰুৱা মোৰ শত্ৰু হৈ উঠিব সঁচা, কিন্তু সেই ভয়ত পিচ হুহঁকিব লাগিলে মোৰ শিক্ষাৰ মূল্যই নাই।
মোবা। তোমাৰ কথাত সন্তোষ পালোঁ। ৰাইজৰ উপকাৰ কৰিবলৈ খোদাতাল্লাই তোমাক শক্তি দিওক। অ’, তোমাৰ কথাটো তলেই পৰিল। তুমি কেতিয়া আকৌ পামলৈ আহিব পাৰিবা? সোনকালে হ'লেই ভাল।
লোক। আপুনি যেতিয়াই আহিবলৈ কয়।
মোবা। তেন্তে পৰহিলৈ গৰুমেলামান বেলিতে আহিবা। মই আমাৰ পামৰ আঠোটামান ডেকা লৈ যাম। মই চাম সিহঁত মৈমনচিঙীয়া কিমান পানীৰ মাছ। এইদৰেই ইহঁতে অসমদেশখন খালে।
লোক। মই তেন্তে এতিয়া যাওঁ।
