st মধু কণ্ঠৰ মুহিব পৰাণ মন ৰণজ্যোতি লৈ কৰিছোঁ কঠোৰ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰ মহাপুৰুষ দুই হিয়াখনে প্ৰতি দুয়ে! মহাজনে বৰষি আশীৰ্ব্বাদ একেটি আত্মা হই। কোটি কণ্ঠত শুনিবা শুনিবা ধাননি বননি অসমা” উঠিব নাদ। অন্ধ জাগিল সঞ্জীৱনীৰ এইয়া চোষাঁহি চিন, মায়৷ সঙ্গীতে তেতে দিনে তুমি আত্ম ত্যজিয প শ্ৰীকণ্ঠ মাধৱ পাতিছে সত্ৰ বাজে মুকুতিৰ বীণ। পূৰ্ব সাগৰৰ জ:স্তু বুলিব মুকৰে৷ ফুটিল মাত মিলিম তাতেই “জয় কাহৰূপা বজাম দুনাই দেখিবা লিখিবা বজ্ৰ উন্নকা গতি! প্ৰৱন্ধ-সংগ্ৰহ মননি কঁপাই বিশ্ব মোহিত কৈ পূৱ সাগৰত আমিও ওলাম গৈ পঙ্গু উঠিল আহিব। উলটি বিৰহে! কৰিম দূৰ ৰজন্জনাত মুকুতি ঘাটত মধু মিলনৰ সুৰ। মৰমতে পমি মাধৱৰে দৰে পুবেৰুণ গাম পছিয়ে পাতিব কাণ ঊষা কুঁৱৰীৰ বোৱাব নতুন সেয়ে নাহে মানে ৰ’ম উজাগৰ পালি অসম ফুলনী পাছে ত্ৰিনয়ন আজি আঁতৰত মাগী। অসমৰ মাটী গছ পুলি শিপা দেখিলন্ত বিদ্যমান কোনে খচি যায়। কোনে লুটি খায় পাতিব লাগিব কাণ। যত বল দিয়| ইগছে সিগছে যত পাৰি অ!নো আবাহনী গীতে বান। ৰাতি চাইভাৰ উভালিব মিঠা পাণ। প্ৰাণ পৰিভোগী তাকে থুৰীয়াই মাতৃস্তন মধু তামোলে তমালে হল পৰ দি ৰখিম সেই গুণে কওঁ দিব্য উপবন একেষাৰি কথা, এনেনো সাৰুৱা টান মুকুতি ঘাটতে নোৱাৰা সমুলি তামোল এখনি থাবা যেন মিলামিলি মাধৱে বজাব বগাই জগাই দুনাই সোৱাদ পাবা। তত বাঢ়ি য'য় ফল। মৃগনাভী সতে আকউ আহিবা, দেই? মন্দাকিনীৰ ৰাখিবা মনত — এই যাবা যদি যোৱা কাণে কাণে কওঁ তুমিয়ে আমিয়ে হওঁ শঙ্কৰে গাব গুপুতে বতৰা কওঁ।
