আদৰ্শৰ জ্ঞান দিছিল। সেয়েহে আমি ভালদৰে জানিছিলোঁ কিয় এইটো
নেপালৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় আছিল। সেয়েহে আমি যিকোনো ঘটনাৰ
বাবে সাজু হৈ আছিলোঁ।’
প্ৰকাশৰ দলে মানুহক যুদ্ধৰ বাবে কৰা কিছুমান প্ৰস্তুতিৰ বিষয়ে মনত পেলাইছিল। তেওঁ মানুহবিলাকৰ ওচৰলৈ সঘনে অহা-যোৱা কৰাৰ লগতে তেওঁলোকে কৰা বিভিন্ন কাম-কাজবিলাক নিৰীক্ষণ কৰিছিল। তেওঁ মনত পেলাইছিল—
‘এদিন আমাৰ কালাংকিৰ থকা ঘৰলৈ বহুত প'ষ্টাৰ অনা হৈছিল।
মোৰ বাইদেৱে কৈছিল যে ‘জনযুদ্ধৰ’ বাবে প্ৰচাৰ চলাবলৈ অনা
হৈছিল। কিন্তু তেতিয়া সেইবিলাকে কি বুজাইছিল মই বুজি পোৱা
নাছিলোঁ।’
১৯৯৪ চনৰ ৪ ফেব্ৰুৱাৰী তাৰিখে বলৰাম ভট্টৰায়ে সেই সময়ৰ প্ৰধান মন্ত্ৰী দেউবাক কিছুমান দাবী উত্থাপন কৰি এখন স্মাৰকপত্ৰ দাখিল কৰে আৰু সেই দাবীবোৰ দুসপ্তাহৰ ভিতৰত পূৰণ কৰিবৰ বাবে অনুৰোধ জনায়। দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে দেউবাই সেই দাবীবোৰৰ গুৰুত্ব বুজি পোৱা নাছিল আৰু চি পি এনৰ যুদ্ধ কৰাৰ ক্ষমতাৰ বিষয়ে বিশেষ ধাৰণা কৰিব পৰা নাছিল। সেয়েহে তেওঁ দাবীবোৰ সহজভাৱে লৈ সেইবোৰ কাৰ্যকৰী কৰাৰ সলনি তেওঁ এক বিলাসী ভ্ৰমণৰ বাবে ভাৰতলৈ অহাতহে গুৰুত্ব দিছিল।
শয্যাশায়ী মাতৃ ভৱানী দাহালৰ সৈতে প্ৰচণ্ড
৪৮
