‘তেওঁলোক আমাৰ ঘৰত চাৰি বছৰৰ অধিক আছিল। ঘৰভাড়া আছিল
মাত্ৰ ৫৫০ টকা। কিন্তু সময়ত তেওঁ ভাড়া দিয়াত সমস্যাৰ সন্মুখীন
হৈছিল। কিন্তু তেওঁৰ পৰিয়ালটো অতি সহজ-সৰল আছিল আৰু
আমাক কোনো কথাতে বিৰক্ত কৰা নাছিল। আমাৰ কেতিয়াও এনে
ধাৰণা নহৈছিল যে তেওঁ এজন উচ্চ পৰ্যায়ৰ বিদ্ৰোহী নেতা আছিল।
প্ৰকৃততে তেওঁক তেনে নেদেখাইছিল। তেওঁ এজন অতি সাধাৰণ
ব্যক্তি আছিল।’
আৰ্থিক দুৰৱস্থাৰ বাবে প্ৰচণ্ডই আনকি চিগাৰেটো ধাৰলৈ লৈ খাইছিল, যিটো বাকী সময়ত বহুত হৈছিল। বিছনা নোহোৱাত পৰিয়ালৰ সকলো মজিয়াত শুবলগীয়া হৈছিল। আনকি তেওঁৰ পত্নীয়ে ল’ৰা-ছোৱালীৰ আহাৰ যোগাৰ কৰোঁতে বহু কষ্ট কৰিবলগীয়া হৈছিল। পাকঘৰত বাচন-বৰ্তন প্ৰায় নাছিলেই আৰু এটা কেৰাচিনৰ ষ্টোভত ৰন্ধা-বঢ়া কৰিবলগীয়া হৈছিল। ঘৰৰ মালিকে কৈছিল—
‘তেওঁৰ পুত্ৰ প্ৰকাশ আৰু
মোৰ ভাগিন বিনোদ খুব ভাল
বন্ধু আছিল। আনহাতে মোৰ
ভাগিনী দিলচোভাৰ তেওঁৰ
কন্যা জ্ঞানু আৰু গংগাৰ লগত
ভাল সম্পৰ্ক আছিল। সেয়েহে
তাই প্ৰায়ে তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ গৈছিল। ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাই আমাক
প্ৰায়ে কৈছিল যে গোটেই পৰিয়ালটো ভাত আৰু সেউজীয়া পাচলিৰ
জুলীয়া খাদ্য খাই জীৱন ধাৰণ কৰিছিল।’
চিটৱানলৈ ঘূৰি আহি, প্ৰচণ্ডৰ মাক-দেউতাক গৃহহীন হৈ তেওঁক সমৰ্থন কৰিব পৰা অৱস্থাত নাছিল। সেই সময়ত মুক্তিৰাম তেওঁৰ ডাঙৰ পুত্ৰৰ লগত থকাৰ উদ্দেশ্যে কাঠমাণ্ডুলৈ আহিছিল যদিও তেওঁ মাটি-বাৰী হেৰুওৱাৰ বাবে ৰেচন-পাতি আনিব পৰা নাছিল।
গতিকে প্ৰচণ্ডৰ ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাই বন্ধুমাৰীৰ ওচৰৰ এখন চৰকাৰী স্কুলত
