দলে জনযুদ্ধ আৰম্ভ হোৱাৰ পৰাই দায়বদ্ধতা প্ৰদৰ্শন কৰি আহিছে।
নিৰপেক্ষভাৱে বিচাৰ কৰি চালে যিকোনো ব্যক্তিয়ে দেখিব যে আমাৰ
পি এল এ যোদ্ধাসকলে সংঘৰ্ষত আহত লোকসকলৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাপূৰ্ণ
ব্যৱহাৰ প্ৰদৰ্শন কৰি আহিছে আৰু যুদ্ধবন্দীসকলক ভাল অৱস্থাত
মুকলি কৰি দিছে। আমাৰ দলে কেৱল যুদ্ধৰ ক্ষেত্ৰত জেনেভা সন্মিলনৰ
প্ৰতি দায়বদ্ধতা প্ৰদৰ্শন কৰি অহাই নহয়, লগতে মানৱ অধিকাৰৰ
ক্ষেত্ৰত আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় ঘোষণালৈও দায়বদ্ধতা প্ৰদৰ্শন কৰি আহিছে।’
সেই সময়তে দলৰ কেন্দ্ৰীয় সমিতিয়ে নতুন সামৰিক কৌশলৰ বিষয়ে চিন্তা-চৰ্চা কৰিছিল আৰু পৰৱৰ্তী সময়ত পি এল এ যোদ্ধাসকলক অন্য এক বৃহৎ আক্ৰমণৰ বাবে সাজু হোৱাৰ বাবে শীঘ্ৰে ৰ’লপাৰ থাবাং অঞ্চললৈ যাবলৈ নিৰ্দেশ দিয়া হৈছিল। এই আক্ৰমণৰ দায়িত্ব দিয়া হৈছিল পি এল এৰ পশ্চিম কামাণ্ডক।
মংগলসেন, ঘোৰাই-সাতবাৰিয়া, লিজনি-গাম আৰু বসু মেম’ৰিয়েলৰ পি এল এ সদস্যসকল ৮ মাৰ্চৰ আগে আগে থাৱাঙত উপস্থিত হৈছিল। সৈনিকসকলে প্ৰতিদিনে কঠোৰ অনুশীলন কৰিছিল। প্ৰতিগৰাকী যোদ্ধাক এক বৃহৎ আক্ৰমণৰ বাবে সাজু হ’বলৈ কোৱা হৈছিল। সম্ভৱতঃ জনযুদ্ধৰ ইতিহাসত এয়া সৰ্ববৃহৎ আক্ৰমণ।
দলটোৰ প্ৰতিগৰাকী যোদ্ধাই এই আক্ৰমণটোক লৈ উৎসুক হৈ আছিল, কাৰণ
পি এল এৰ সামৰিক উপদেষ্টা প্ৰভাত আৰু অগ্নি, ৰ’লপাত
