পেৰিক্লিচ্
মানুহ জনে সুধিলে “এই বিলাক কেতিয়াৰ কথা?”
মেৰিনাই কলে “মোৰ জন্ম সময়ৰ; বতাহ কিম্বা চৌ কেতিয়াও তাতকৈ প্ৰবল হোৱা নাই।”
পাচত তেওঁ, ধুমুহা, নাৱৰীয়া বিলাকৰ কোলাহল, জাহাজৰ ফুঁ সকলোকে পৰিপাটি ৰূপে বৰ্ণনা কৰিলে। লাইকোৰিডাই সদাই মেৰিনাৰ আগত তেওঁৰ জন্ম বিবৰণ ইমান ঘন ঘন কৈ কৈছিল যে, মেৰিনাই সেই বিলাক মুখস্থ কৰি পেলাইছিল; তাতে আকৌ স্বভাৱতে মানুহে নিজৰ বিষয় বিশেষ মনযোগ দিয়ে।
ইমানতে মানুহ জনে মেৰিনাক কলে “তুমি তোমাৰ ইষ্ট দেৱতাক স্মৰণ কৰা।”
মেৰিনাৰ ভয় উপজিল, কিন্তু কিয় উপজিল কব নোৱাৰি সুধিলে, “তুমি কি কোৱা?”
সি উত্তৰ কৰিলে, “যদি অলপ সময় ঈশ্বৰৰ উপসনাৰ নিমিত্তে লাগে তেনেহলে দিলো, কিন্তু বেচি পলম নকৰিবা। দেৱতা বিলাকৰ কাণ বৰ চোকা আৰু ময়ো মোৰ কাম শীঘ্ৰে কৰিম বুলি প্ৰতিজ্ঞা কৰিছোঁ।”
মেৰিনাই দুখেৰে কলে “মোক তুমি মাৰিবা নেকি? হায়! মই কি কৰিছোঁ, কিয় মাৰা?”
সি কলে “মোৰ কৰ্ত্ৰীক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ।”
২০
