পৃষ্ঠা:পুৰণি অসম-বুৰঞ্জী.pdf/১৫৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

সে, উভয়পক্ষ না ভেদ দোহান মধ্যে যোবত হচিল খোদাৰ পেশ মাফকৰে? একাৰণ দৰবাৰেৰ যাহা ধাৰণে বহে তাহা তোস্তি এমও কৌনিকৰ এবে সবে দেখে চোড় যাতে মুচ্ছিদা গফেঙ্গে জোখ ধৰ্ম্মজাহান ওপৰ তোমাৰ আমাৰ দৌলত একৈতা দোন্তৰহে। এতেকে উভয়দিগ দৰিয়া-ৰাত গো ব্ৰাহ্মণ পৰোবৰ কৰ নটা সৰ্বত্ৰে বতি তাহে। এমত হৈতে তোমাৰ আমাৰ যে দেচমণ তাহে অন্তঃকৰণ যে মদগব সেহি সাহ জিক বুগজাৰ জাহে আৰ অধিক কত কহিব। তোমাঠেৰ উকিল সনাতন ও সেকমো কানু শৰ্মা কহিবে। যাতে প্ৰিতেৰওপৰ ৰহে। কৰ্মিত। মাহে তাৰে কৰ। ইতি সৰহ সাল ১৫৫৩। সন্দেশ বানাত ২, সোনাৱালি পাগঙ্গামা ২, পটুকা ৪, লঙ্কা ৩ জাইফল ১ মোনা, স্বদেকাঠ ২ সে, বাপ্তা ২ মণ। চিনি ২ মশ, লোন ২ মোন।” আম্বয়াৰ ধৰি লেখাৰ নকল। সে মেক ধাৰানে তুলি বড়ুয়াৰ ঠাইতে ৰাখি আমাৰ দুই কটকিক সেই বাৰ্তাতৰে ঠাই লৈ পঠালে। ও কথা বাৰ্তা শুনি সন্তোষ পালে। সেই সময়তে দুই উকিলক ৱে বলে বামুনি পুতেক হুঁত তহতৰ আৰু কোনো কথা কবলৈ আচেনেকি। সিহতে বোলে স্বৰ্গদেৱ দুই আশি মান কথা আছে। দেৱতা যদি পুনৰ্বাৰ নোশোখে আমি বন্দিহতে কব খোজো। ৱে বোলে নো শোখে। পাছে সনাতন কটকিএ বোঙ্গে বনৰ হাতি অনেক যত্ন কৰি স্বদেৱে সালত খাকে কি শন লৈ যাব; আৰু কোলে বন্দি টোক বিদেশ লৈ পাছে। তাত মাৰিলে লৰা লুৰিটো ৰ বাজতে থাকে কি। বিদেশ লৈ এড়ি দিয়ে আৰু বলে পিতৃমাতৃ সকলৰে সক অঙ্গ একে। যা তো বলে আবৰি থাকে। সেইকাৰণে হে সকলকে মামা নহে। আমি বলি হতে কিচো না খাননা। ফল অশু, চৰণে বাচবিচাৰ কৰি ৰাখে তেহে এই বুলি মিত