পুৰণি সাহিত্যৰ সীমাৱদ্ধতা
অসমীয়া বৈষ্ণৱ সাহিত্যৰ সীমা নিৰ্দেশ কৰিব লাগিলে তাৰ উদ্দেশ্য আৰু দায়িত্ব ভালকৈ উপলব্ধি কৰিব লাগে। শঙ্কৰদেৱ আৰু তেওঁৰ সহযোগীসকলে জাতি-বৰ্ণ-নিৰ্বিশেষে সকলো মানুহৰ ভিতৰতেই সহজ, সৰল ভক্তি-ৰস প্ৰচাৰ কৰিছিল আৰু বৈষ্ণৱ সাহিত্য এই ভক্তি-ধৰ্ম-প্ৰচাৰৰ প্ৰধান সহায়ক আছিল। নতুন ভক্তি-ধৰ্ম গ্ৰহণ কৰিবলৈ তেতিয়াৰ অসমৰ সমাজ সাজু হৈ নাছিল। অইন দেশৰ দৰে আমাৰ ইয়াতো নানা ধৰ্ম, নানা মত আছিল। সেই কাৰণে বৈষ্ণৱ গুৰুসকলে নিৰ্বিবাদে তেওঁলোকৰ নতুন মত প্ৰচাৰ কৰিব নোৱাৰিছিল। তেওঁলোকে পদে পদে তন্ত্ৰ-মন্ত্ৰাদিত সুদীক্ষিত বিভিন্ন মতাৱলম্বী পণ্ডিতসকলৰ মুখামুখি হ’ব লগীয়াত পৰিছিল আৰু তেওঁলোকৰ প্ৰত্যেকটো বচন, প্ৰত্যেকটো উপদেশকেই শাস্ত্ৰসন্মত বুলি প্ৰতিপন্ন কৰিব লগাত পৰিছিল। মল্লিনাথে সংস্কৃত মহাকাব্যবোৰৰ টীকা ৰচোঁতে সৈ কঢ়াৰ দৰে বৈষ্ণৱ কবিসকলেও নিজ নিজ ৰচনাৰ ভিতৰত ডাঠকৈ ক’ব লগীয়াত পৰিছিল—নামূলং লিখ্যতে কিঞ্চিৎ—কোনো অমূলক মনে-গঢ়া কথা লিখা নাই। বিৰুদ্ধ মতানুৱৰ্তী পণ্ডিতসকলক কোনোৰূপ নিন্দাৰ সুচল নিদিবলৈ বৈষ্ণৱ কবিসকলে প্ৰায় সকলোবোৰ ভাঙনিতেই মূল শাস্ত্ৰৰ উল্লেখ কৰি থৈছে।
স্বয়ং শঙ্কৰদেৱেও কীৰ্তন পুথিৰ গুৰিতেই লিখিছে—
নকৰিবা নিন্দা মোক মহন্তে।
আসিল৷ শাস্ত্ৰ বাৰাণসী হন্তে।
তাহাঙ্ক চাই নিবন্ধিলো পদ।
বুলি হৰি হৰি তৰা আপদ॥
শাস্ত্ৰৰ মূল নিৰ্দেশ কৰা দূৰৈৰ কথা, সংস্কৃত শাস্ত্ৰ-গ্ৰন্থ অসমীয়া
