পৃষ্ঠা:পুৰণি অসমীয়া সাহিত্য.pdf/৮০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৩
লৌকিক গীত


বনৰ পশু চৰিয়া ফুৰে।
তাহাক আখুটি ভৈলা তোমাৰে॥

 সীতাহৰণ-বিষয়ত দৈৱৰ বৰ কুটিল ভ্ৰূকুটি এটি আছে। সীতাই জানিবা নিলাজ কথাৰে ৰ্ভৎসনা কৰি লক্ষ্মণক ৰামৰ ওচৰলৈ পঠিয়ালে; কিন্তু ৰাৱণে হৰি নিয়াৰ পিছত এইদৰেও মানুহে ভাবিব পাৰে যে, লক্ষ্মণক ছলে-ছন্দে আঁতৰাই সীতাই কোনোবা পৰপুৰুষৰ লগত গুচি গ’ল! কালৰ এই কূটিল কটাক্ষ দুৰ্গাবৰে অতি স্পষ্টকৈ প্ৰকাশ কৰিছে। হৰিণৰ পিছতেই লোকোপৱাদৰ সহজ আশঙ্কাই সীতাৰ মনত ধাৰাল খুৰৰ দৰে আঘাত কৰিলে—

আনে মন্দ বুলিবেক  তাকো প্ৰভু শুনিবেক
 নানা কথা ভাবিবো মনত।
অৱশ্যে কু-অভিপ্ৰায়ে  পঠাইলে লক্ষ্মণে হে
 যত দোষ পৰিব মোহোত॥
অসতী ৰমণী সীতা  পলালে অন্তৰি হে
 ভাবিবো মনত ৰঘুপতি।
বনবাসে বাস কৰি  বৰ দুঃখ পাইলা হে
 সিগুণে এৰিলা নিজ পতি॥
সম্পদে সুন্দৰী নাৰী  আপদে পলাইলা এৰি
 তিৰী জাতি নোহে আপুনাৰ। —ইত্যাদি।

 যি অপৱাদৰ আশঙ্কাই সীতাৰ মনত তল ওপৰ লগাইছিল, দুৰ্ভাগ্য-ক্ৰমে ৰামৰ মনতো সেই ভাবে ভুমুকি মাৰিলে। আকাশ- পাতাল বহুত ভৱা-চিন্তাৰ মাজত এইটোও ৰামৰ মনত – খেলালে

অ কি লক্ষ্মণ

গৈলা সীতা মোক উপেক্ষিয়া।
তৃণত শয়ন মোৰ বল্কল পৰিধান হে
এহি দুখ মনে আলোচিয়া॥
আখুটি কৰিয়া মোক