পৃষ্ঠা:পুৰণি অসমীয়া সাহিত্য.pdf/৪৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৯
শ্ৰীৰাধা-চৰিত্ৰ

কিঞ্চিতো নাহিকে প্ৰভা তান শৰীৰত।
নাই শ্ৰুতি-জ্ঞান আৰু ৰাধাৰ দেহত॥
নাই গাত মাংস অস্থি-চৰ্ম মাত্ৰ সাৰ।
দেখিলা উদ্ধৱে হেন অৱস্থা ৰাধাৰ।
কতোক্ষণে ৰাধিকা কৃষ্ণত চিত দিলা।
আছিলন্ত দেহ গেহ সৱে পাসৰিলা॥

নক’লেও হ’ব যে, ৰাধাদেৱী ইয়াত ৰাম নাম জপ কৰি উঁই হাফলুত পোত খাই থকা বাল্মীকিৰ শাৰীৰ। উদ্ধৱেও মনত ভাবিলে—

কেশৱৰ প্ৰিয়া এন্তে ভকত একান্ত।
ভালেতো সদায় কৃষ্ণ আঙ্ক সুমৰন্ত॥

 মাধৱদেৱৰ গীত-কবিতাৰ শৈশৱ-লীলা, ৰামসৰস্বতীৰ ভাঙনিৰ যৌৱন-লীলা আৰু কলাপচন্দ্ৰৰ কৃষ্ণ স্মৃতি-বিজড়িত ৰাধাৰ বাৰ্দ্ধক্য লীলা একেলগ কৰি চালে অসমীয়া সাহিত্যত কল্পিত ৰাধা-চৰিত্ৰৰ পূৰ্ণ ৰূপ উপলব্ধি কৰিব পাৰি। জীৱনৰ ভিন্ন ভিন্ন অৱস্থাৰ স্বাভাৱিক ভাৱৰ আকৰ্ষণ অনুসাৰে ৰাধিকা তাৰকাই কৃষ্ণ চন্দ্ৰৰ চাৰিওফালে প্ৰদক্ষিণ কৰিছে।