এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
পাপৰি
( ৪৮ )
আছিলো তন্ময় হই, অকস্মাতে সাৰ পালো,
অলক্ষিতে অন্তৰত জ্বলিলে শলিতা,
চকুৰ আগতে দেখো, ই কি দৃশ্য মনোৰম
–অনন্ত অসীম ৰূপ, অনন্ত কবিতা!
( ৪৯ )
সেইদিনা ভাবিছিলো,— এই সুধা, ৰূপৰাশি
প্ৰকৃতিয়ে অবাবতে ঢালি দিয়া নাই,
ইয়াৰেই অনুৰূপ মানুহে কৰিব সৃষ্টি
এই বিশ্ব-বিমোহিনী চানেকীকে চাই
( ৫০ )
প্ৰাণৰ দুখনি কুঞ্জ, প্ৰীতিৰ লতাৰে বান্ধি
ভাবিলো সাজিম ময়ো নিকুঞ্জ কানন,
পুণ্যৰ সুৰভি সানি প্ৰেমৰ বসন্ত-কাল
বিৰাজিব তাতে লই অনন্ত আসন।
[ ১৭ ]