এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪২
ককাৰ কথাৰে
ককাকে আচল কথাটো লুকুৱাই থলে। তেওঁৰ মনত সদায় দুখ এটা লাগি থাকে। তেওঁ তেতিয়া হাইস্কুলত। তেনেই সৰু। দেউতাকে দূৰৈত চাকৰি কৰে। মাকৰ অসুখ হ’ল। চিঠিৰে খবৰ দিলে। চিঠি পায় গৈ মানে অসুখ বেছি হৈ আহিল। যেতিয়া দেউতাক আহি পালেহি মাকে আগনিশাই শেষ নিশ্বাস এৰিলে। মাকে দেউতাকক গৰম শ্বল এখন লৈ অহাৰ কথা চিঠিত লিখিবলৈ কৈছিল। দেউতাকে অনা শ্বলখন আৰু মাকে ল’বলৈ নেপালে। আনমনা হৈ পৰা ককাকক আয়নে হেঁচুকি দিলে—
— ‘কি হ’ল ককা? চিঠিৰ কথা মনত পৰিছে নেকি?’
— ‘এৰা; সেইবোৰ চিঠি দিয়া আৰু লৈ যোৱাৰো যে পোন প্ৰথমে কিমান সমস্যাৰ কথা আছিল।’
— ‘মানে?’
— ‘চিঠিৰ টোপোলা ডাকোৱালে লৈ হাবিয়ে বননিয়ে পৰ্ব্বতে পাহাৰে ভৈয়ামে নদ-নদী অতিক্ৰম কৰি বৰ কষ্টত যাব লগা হৈছিল। সময়ো লাগিছিল বহুত। বিপদো আছিল অনেক।
