এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩১
পাখি লগা মন
কিছুদূৰ গৈ পলে চিঞৰি ক’লে —
—‘সৌ খনেই আমাৰ গাঁও।’
আচলতে পল বেছি দূৰলৈ যোৱা নাছিল। কিন্তু ভুলতে সৰু নৈ খনৰ সিটো পাৰলৈ গৈহে সকলো অচিনাকি পাইছিল।
পলক তাতে থৈ ল’ৰাজন গুচি আহিল। পল গৈ ঘৰ পালেগৈ। সি দেখিলে তাৰ চাং ঘৰটোৰ চোতালত ঢেৰ মানুহ। তাক দেখি মানুহবোৰে সুধিবলৈ ধৰিলে —
— ‘ক’লৈ গৈছিলি? নিশাটো ক’ত আছিলি?’
পলে একো নেমাতিলে। তাৰ বৰ খঙ উঠিল। সি ভাবিলে ‘তাক বিচাৰি যাবলৈ খবৰ নাই, এতিয়া সুধিবলৈ আহিছে৷’ মানুহবোৰলৈ পোন্দোৱাকৈ চাই সি তিৰোতা মানুহ জাকৰ মাজত বাউলী হৈ কান্দি থকামাকৰ ওচৰলৈ দৌৰ মাৰিলে।
মাকে তাক সাৱটি ধৰি সুধিলে – ‘বোপাই অ’ ক’লৈ গৈছিলি?’
সি ক’লে — ‘আই, তই কৈছিলি নহয়, বিপদত সাহসেহে বুধি দিয়ে। দেখিছ, কেনেকৈ ঘৰ ওলালোহি?’
পিছত পলৰ মুখত মাকে কথাবোৰ শুনি নিজকে সাহসী ল’ৰা এটাৰ মাক বুলি বৰ সুখী হ’ল।
• • • • •
