মালাহঁতৰ ঘৰলৈও পানী, সোমাল আৰু লাহে লাহে তল যাবলৈ ধৰিলে।
মালাহঁতো আহি তৰালীহঁত থকা পঢ়াশালি ঘৰটো পালেহি। মালাৰ অসুখত পৰি অৱস্থা বেয়া হৈ পৰিল। জ্বৰ আৰু বমিয়ে তাইক নিশকতীয়া কৰি পেলালে। মালাক তেনে অৱস্থাত দেখা পাই তৰালীয়ে আদৰ-সাদৰ কৰি তাইৰ আলপৈচান ধৰিলে। বৰ সাৱধানেৰে যতন লৈ তৰালীয়ে মালাক সোনকালে আৰোগ্য কৰি তুলিলে।
তৰালীৰ চেনেহে মলাৰ মনটো সলনি কৰি পেলালে। পেটে পেটে তাই বৰ লাজ পালে। তৰালী যে এজনী বৰ ভাল ছোৱালী, আৰু তাইক অশান্তি দিয়া বৰ বেয়া কথা হৈছিল মালাই বুজি পালে। তাইৰ অনুতাপ হ’বলৈ ধৰিলে।
পানী নুশুকুৱালৈকে মানুহবোৰ কিছুদিন শিবিৰত থাকিবলগীয়া হ’ল। কষ্টৰ মাজতো তৰালীয়ে হাঁহিমুখেৰে পিতাক আৰু মালাৰ যতন ল’লে। নিজৰ থকা ঠাই পৰিস্কাৰ কৰি চকুত লগা কৰি থলে। মনুহবোৰক সহায় কৰিলে। বুঢ়া মানুহবোৰক শুশ্ৰূষা কৰিলে। তাই ক’লে – সুখত ৰঙ মনে থকাৰ দৰে দুখ কষ্টতো ৰঙমনে থাকিলে দুখে আসৈ নেপায়। তৰালীৰ এনে ভাল লগা কথাবোৰে মালাক বৰ সুখী কৰিলে। দুয়োজনী নলেগলে লগা সখী হৈ পৰিল। তৰালীৰ কামআলাইও আগভাগ ল’লে। পানী শুকালত মানুহবোৰ গাঁৱলৈ ঘূৰি আহিল। তেওঁলোকে নিজৰ ঘৰদুৱাৰ মেৰামতি কৰি ল’লে। তৰালীয়েও পিতাকৰ সতে ঘৰদুৱাৰ পৰিস্কাৰ কৰি সকলো আগৰ দৰে কৰি ল’লে। মালা তৰালীৰ খবৰ ল’বলৈ আহিল। দুই এটা কামত সহায় কৰিও দিলে।
এতিয়া দুয়ো দুয়োৰে লগৰীয়া হৈ থাকিবলৈ ল’লে। দুয়ো ৰঙ— ধেমালি কৰে। ফুৰিবলৈ যায়। তৰালীৰ পৰা মালাই চিলাই কৰা, পুতলা সজা আদি নানা হাতৰ কামবোৰ শিকি ল’লে। তৰালীয়েও মালাৰ পৰা আখৰ লেখা, পঢ়া শিকি পেলালে।
মালাৰ আগৰ বেয়া অভ্যাসবোৰ আজিকালি নোহোৱা হ’ল।
• • • • •