— ‘মূৰ্খ, সাপে খুটিলে কি হয় নেজান?’ দেউতাকৰ খঙ দুগুণে চৰিল।
— ‘কিয় দেউতা? সাপটোৰ নাম শুনিয়ে ভয় খালানে? কাৰণ সাপে খুটিলে তুমি নাবাচা বুলি ভাবিছিলা। তেনেহ’লে হাঁহজনীৰ কথা ভাবাছোন। যেতিয়া তাই গম পাব তুমি তাইক মাৰিবলৈ ওলাইছা, তাইৰ অৱস্থাটো কি হ’ব?’
দেউতাকৰ দঙা হাত দঙাতে থাকিল। ময়ূৰ আঁতৰি গুচি গ’ল। ময়ূৰৰ কথাখিনি তেওঁ ভালকৈ উপলব্ধি কৰিলে। কণমাণি ল’ৰাটোৰপৰা এনে শিক্ষা পাই একো মাতিব নোৱাৰিলে। ময়ূৰৰ ককাক তেওঁৰ ওচৰ চাপি আহিল। কাণৰ কাষত লাহেকৈ কলে - ‘বোপাই মূৰ্খ কোন, ধৰিব পাৰিলি নে?’
সোণকণৰ পেহীয়েকহঁত আহিল। মছৰ টেঙা জোল, জ্বলাজোল, সৰু মাছৰ পাতত দিয়াৰ উপৰিও আলু, কবি বিবিধ শাক-পাচলি লগতে কিনাশুকান পাচলিৰ সুস্বাদু ভোজনেৰে সকলোৱে জুতি লগাই খালে। সোণকণে তাৰ সমনীয়া পেহীয়েকৰ ল’ৰা-ছোৱালীহালৰ সতে গোটেই বেলাটো হাঁহজনীৰ লগত খেলিলে।
পিছদিনা সোণকণহঁতে দেখিলে দেউতাকে আৰু এটা হাঁহ কিনি আনিছে। ৰমাকান্তক দেউতাকে ভালকৈ গৰাল এটা সাজিবলৈও কোৱা সিহঁতে শুনা পালে।
• • • •
