পৃষ্ঠা:পদ্যাৱলী.pdf/৪৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৭
পদ্যাৱলী

জননী সন্তান-বুকে,  নিদ্ৰা যায় মহা সুখে,
 কেৱল কৃপণ এক অসাৰ চিন্তাত,
 ভুগিছে অসুখ তাৰ সুখদা শয্যাত।

( ৩ )

 শূন্যমাৰ্গে যেয়ে মেঘে গাজে সঘনাই
 কৃপণ চমকি উঠি চাৰি পিনে চায়।
কি জানি কোনোৱে তাৰ, নিবলৈ ধন-ভাৰ,
 নেদেখা ভাৱেৰে আহি ঘৰত সোমাই,
 পেৰা মেলি সকলোকে নিয়ে আঁতৰাই।

( 8 )

 চকুত টোপনি নাই ভাৱত আকুল
 ধৈৰ্য্যহীন যেনে বন দগ্ধ-মৃগীকুল।
“কি হব, কলৈ যাম”—  “কত যাই লুকুৱাম”
 “কি জানো কোনোৱে নিয়ে”—এই চিন্তামূল,
 এই চিন্তা জুয়ে তাক কৰিলে বাতুল।

( ৫ )

 নাপালে পৱিত্ৰ শান্তি নিদ্ৰাৰ কোলাত,
 শয্যা এৰি নানা কথা ভাবিলে হিয়াত।
ক্ষণেক নিচুকি ৰৈ,  ইপিনে সি পিনে গৈ,
 এখোজ দুখোজ কাঢ়ি আন্ধাৰ কোঠাত,
 ফুৰিলে টহালি নানাৰূপ কু-চিন্তাত।