পাতনি।
বটুয়ে আকাশৰ চাঁদ ধৰিবলৈ আশা কৰা যেনে, কবিতা লিখি কবি নাম লবলৈ আগবঢ়াও লিখকৰ পক্ষে তেনে। কিন্তু মানুহৰ মনৰ কি বিচিত্ৰ গতি! “দুৰাশা দুষ্প্ৰাপ্য লাভে অবৈধ নিষ্ফল” জানিও যে আজি তেওঁ এই দুঃসাধ্য সাধনকৈ কৃতকাৰ্য্য আশাৰে আগ বাঢ়িছে, এক মাথোন আশা কুহকিনীৰ কুহক জালত। বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড খনেই যেতিয়া এই আকৰ্ষণত আকৰ্ষিত, লিখকৰটো কথায়ে নাই। সংসাৰ ক্ষেত্ৰত আশা-মোহিনীৰ আধিপত্য ইমানে!
কবিতাখনি বিশেষকৈ আমাৰ স্কুলবিলাকৰ ওপৰ শ্ৰেণীৰ নিমিত্তে বুলিয়ে লিখা হৈছে। এই বিষয় লিখক কিমান দূৰ কৃতকাৰ্য্য হৈছে, স্কুল কৰ্ত্তৃপক্ষৰ বিশেষ বিবেচনাধীন।
স্বীকাৰ কৰে—লিখকৰ হিতাকাঙ্ক্ষী সুহৃদবৰ অসমীয়া ভাষা- বিজ্ঞ, গুৱাহাটী কলেজিয়েট হাই স্কুলৰ সহকাৰী শিক্ষক শ্ৰীযুত দেবেশ্বৰ চলিহা আৰু কটন কলেজেৰ ভূতপূৰ্ব অসমীয়া বক্তা, বৰ্ত্তমানে পূৰ্ব্ববঙ্গ আৰু আসাম গৱৰ্ণমেণ্টৰ অসমীয়া অনুবাদক বন্ধুবৰ শ্ৰীযুত ৰামেশ্বৰ বৰুৱা বি,এ, ডাঙ্গৰীয়া দুজনে কিতাপৰ হাতে লিখা অবস্থাতে বিশেষ সাহায্য কৰে। লগে লগে অসমীয়া ভাষানুৰাগী শ্ৰদ্ধাস্পদ শ্ৰীযুত ৰাধানাথ ফুকন এম,এ, বি,এল, এঃ এঃ কমিচনাৰ মহোদয়ৰ উৎসাহত গুৱাহাটী লাখট্কীয়া নিবাসী, ডিমৰিয়া মৌজাৰ মৌজাদাৰ মহম্মদ তৈয়েব আলী মহোদয়ে ধন-ব্যয় কৰি পুথিখনি ছপাকৈ উলিয়ায়। অন্যথা মোৰ নিচিনা এনে দীন-হীন প্ৰাণীৰ এনে কাজ সিদ্ধি কৰা স্বপ্নৰো অগোচৰ আছিল। এই মহানুভবতাৰ কাৰণে আজি লিখক আটাই কেইজন ডাঙৰীয়াৰ ওচৰত চিৰকৃতজ্ঞ ঋণত ঋণী। অলমিতি বিস্তৰেণ।
হাজো। ১৯০৯ চন। |
