পৃষ্ঠা:পদ্যাৱলী.pdf/১০৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০১
পদ্যাৱলী৷

তথাপিটো গুৰুদেৱ! আপোনাক মই,
সদায়ে দেখিছোঁ থকা হাঁহি।
দেখি এই ভাব-ভঙ্গী, আপোনাৰ প্ৰভো!
ইয়াকে ভাবিছোঁ মনে মনে;
যেন হাবিয়াষ কৈ, আপোন মৃত্যুক,
কাষলৈ মাতিছা যতনে৷
গুৰু৷— যেতিয়া যি অৱস্থাত পৰোঁ বৎস! মই
তাতেই সদায়ে তুষ্ট থাকোঁ,
ফুলৰ গৰাকী যিটো তাৰ ওচৰত,
শত্ৰু-মিত্ৰ নাই ভিন্ একো।
সৰুৰে পৰায়ে সদা, এই এটি ভাব,
ৰাখিছিলোঁ মনত সুমৰি,
আছে এক ‘বিশ্ব-গুৰু’ বিশ্ব-জগতৰ,
জীৱ-জন্তু সবাৰো উপৰি।
খাওঁতে, শোওঁতে আৰু বহোঁতে, ফুৰোঁতে,
যেনে এজনক ভাবিছিলোঁ;
তেনে সিজনেও মোক, এই বয়সত
যোগাইছেহি সম্পদ সকলো।
আহক, আহিছে মৃত্যু সাদৰি আনিম,
উলাহেৰে আগমনী গাই,
যিহেতু বিভুৰ পদ পাবলৈ বৎস!
ইটিয়ে মাথোন বাট ঘাই।