পৃষ্ঠা:পদ্যাৱলী.pdf/১০৫

১০০

পদ্যাৱলী

ইহেতু গুৰিৰে পৰা, ভবিষ্যৎ ভাবি,
কৰিছিলোঁ, কাজ সমাপন;
তুমিও যদ্যপি বৎস! জীৱনৰ কাজ,
কৰা এই দৰে জীৱনত;
নিবা সুখে শেষ কাল, তাপ শূন্য হৈ
গত দুখ নহব মনত।
শিশু, যুবা, বুঢ়া এই তিনিটা সময়
সাংসাৰিক নৰৰ ভিতৰ,
ধৰ্ম্ম, অৰ্থ, কাম, মোক্ষ, লাভৰ কাৰণে,
তিনিটিয়ে বাট সুখকৰ।
এলাহতে যদি নিয়া এটি অবাৱত
নিশ্চয় দেখিবা, শেষে মৰু জীৱনত!
শিষ্য৷—মানিলোঁ নিশ্চয়; গুৱো! সুধিব লগীয়া
আৰু কিছু আছে আপোনাত;
বেজাৰ নহৈ যেন, চেনেহ দেখাই
কোৱা ভাঙি মোক যথাৱত।
গুৰু।–সাজু আছোঁ, সোধা বৎস! যি আছে সংশয়
জানো মানে ভাঙিম তোমাত;
জীৱনতো অতি প্ৰিয়, তোমাকেই মই
ভাবোঁ সদা এই বসুধাত।
শিষ্য।—আজি কালি কৈ অপোনাৰ ই জীৱন,
শেষ হব লগা হল আহি;