৭২ পদুম কুঁৱৰী একপ্ৰকাৰ আহিবলৈ অক্ষম । ফুলে তেওঁক ?হ্ অাৰু কৃতজ্ঞতা পৃশেৰে ইমানকৈ বান্ধিছিল যে তেওঁৰ নিচি। লোকৰ পক্ষে।সেই বন্ধ ছিঙ্গি অহা নিতান্ত অসম্ভৱ ৷ তেওঁনো ফোনটো সাহেৰে কৈনিধন মুখেৰে ফলক ক র “কুল, মই তোমাৰ লগ এৰি আম ঠাইলৈ যাওঁ” ? খুনে তেওঁক ইমান মৰম কৰে, ইমান যত্ন করে, ইমাম ভাল পায়, এনে পুলক তেওঁনো কষ্ট দিব পাৰেনে ? কপালত যি আছে সেয়ে হব, তথাপি সূৰ্য্যকুমাৰে এনে কাম কৰিব নোৱাৰে । | কিন্তু যেতিয়া সূর্যই শুনিলে, যে বন ফুকনে ৰদত্তক একে অপ- কাৰ নকৰে, বৰং তেওঁ ফেস্ব ক্ষমা কৰি তেওঁ কে সৈতে মিত্রত] • ডোলেৰেহে আৱদ্ধ হবলৈ অঙ্গীকাৰ কৰিছে, খেতিয়া তেওঁৰ মুখত পনি? প্রাহিল । সূৰ্যৰ শুকান মন-দুবৰি এতিয়া আশা-নীৰ পাই অলপ ঠন ধৰিলে । শত বৰফুকনে যে বিশ্বাসঘাতকতাচৰণ কৰি হৰদত্ত প্রভূ- কি বধ কৰিবলৈ এই প্রব1-জা। পতিছে তাক সূৰ্য আৰু ফল সমাজি কতো লেঃ ভাবিছিন ! 5:15ৰ পা #্যা পাবা সুর্থ। ইমান ব্যর্থ হৈছিল যে শৰফুকনে তেওঁক ফুলৰ ৰখীয়া পাতি থৈ নোযোৱালৈ তেওঁ বৰফুকনৰ ল' সেই ৰাতিপুৱা হৈঁতেন। “মই এতিয়াই ইদ প্রভৃতিক লৈ উভতি আহিষ, ফুলক অকলৈ থৈ যাব নােৱাৰে।” এই বুলি কণীয়াভোমোৰাই সূর্য] ক কৈ তেওঁৰ হাতত ফুলক গজাই দি থৈ গ'ল { | মমৰ আশা এতিয়া পূৰ হব মেৰি প্রাণেশ্বৰীক এবাৰ হেপাহ পলুৱাই দেখিবলৈ পাম, এই সুখ-সমাজিক দেখি সূর্য। চুনা ও ব্ৰত বহি আছে, ফুলে *৯ সকলাে সংসাৰ পাহৰি একান্ত চিত্তে সূৰ্যৰ মুহ প্রকল্প মুখ নেত্র-ভ্ৰমৰেৰে পাৰ কৰি স্বর্গ সুখ অনুভৱ কৰি এছে,
