পদুম কুঁৱৰী ৰিলো অকণ্টক। ৰাজ্য তেওঁৰ পক্ষে অসম্ভৱ বুলি ভাবিছিল, “উঠন্তে বােলস্তে আৰু পথতে ভ্রমতে, নিশ্বাস কান্তে, নিশা শয়ন কন্তে” ধি হৰদত্তই তেওঁৰ চিন্তাৰ বিষয় হৈছিল, সেই হৰ দত্তক পাবৰ আগ- ন্তু ক হৈছে যেন দেখি বৰফুকনৰ অতি সন্তোষ মিলি | বাস্তবিক পক্ষে বৰফুক্ষনে হৰদত্তক বিচাৰি ইমান হাইৰান হৈছিল যে অৱশেষত তেওঁক নেপাওঁ বুলি একোৱেই আশা এৰি ঘৰলৈ উলটি যাবলৈ এক প্ৰকাৰ থিৰ কৰি ছ ল ! কই মামু কত ফালে তেওঁক বিচাৰি পাত পত কৰি ফুৰিলে কিন্তু কতাে তেহ’ব একা কুংস্ত্র নেই ফুকনৰ আতি চিন্তিত হৈ আছিল । কেতিয়াবা ভাবিছিল হৰদত্ত এই পৃথিবীত অাৰু জীয়াই { ক? নাই, কৰবাত তেওঁ ২৯ বাঘ-ভালুকে খাই মাৰিলে, নাইবা নিরুত্ত তেল ইতন। কেতিয়াবা ভাবিছিল কিজানি কে লাব। দেশ= গৈ কো[ে বা বাৰে সৈতে গলগি তেওঁ মতল কৈ চড় 'তাক সুস্থ কৰিবলৈ আহিবলৈ চেষ্ট। ২ৰিছে, ইত্যাদি নানা এক চিত বৰফুকন অতি ব্যথিত হৈ লচু কা | এভিয়। হঠাৎ তেওঁৰ চিৰ অন্ত বিব, উপল হব কেন জানি সেই কৰি নি |a||ত্রি সেই বা ৰা দুটা ক বছ ক্লিালে আৰু ঘৰ পাই সিহঁত এ অন কৰি দি ডু! দুঃৱ মানুহ কৰু গ্ৰ বুলি তেওঁ অঙ্গিকাৰ কৰিছে | বৰফুকন স্বৱিতে বৰ চলিক অাৰু চতু; তেওঁ বাের্চকে জানি ছিল। যে ৰঘু হেজাৰ উদ্ধহ হ ক ল হ ক , তাৰ মাজ হৰদত্তৰ পৱিত্ৰ আৰু বীৰ তেজ অৱথে আছে। নিজৰ এও পর্যাপ্ত |ব, ৫. "প (কবি । বাপেক ক 4$2. দেখুৱাই লিদ রে । যদি ৰ ৪ মে - লোৱেই তেনেহলে বন্দুক ধৰিয়েই বা মাৰিয়েই কি লাভ ব । এই ভাবি তেওঁ নতুন বুদ্ধি জিলে । ৰঘুক, পোৱা মাত্রকে, তেওঁ নির্ভয়
