দুইৰো ভিতৰত এনে নির্ম্মল ভালপােৱাৰ দৃশ্য অতি সুন্দৰ, অতি মোহলগা। হৰদত্ত আৰু তেওঁৰ স্ত্ৰীয়ে পদুম আৰু সূৰ্য্যৰ সজ স্বভাৱ আৰু ব্যৱহাৰত সদাই পৰম অনন্দ লাভ কৰি আছিল৷
এইদৰে কিছুকাল গল । পদুম আৰু সূৰ্য্য লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ আহিল । বয়সৰ লগে লগে তেওঁ বিলাকৰ ভিতৰত মৰমো বঢ়ি আহিল । পদুমৰ বয়স এতিয়া চৈধ্য বছৰত আৰু সূৰ্য্যৰ ১৭ বছৰত সোমাল । কিন্তু স্বাভাৱিক পৰিবৰ্ত্তনত কোনে বাধা দিব পাৰে ? তেওঁবিলাকৰ ভিতৰত লৰাকালিৰ মৰমেই এটা অভিনৱ আকৃতি ধৰিলে । আগেয়ে দুয়ো হিয়া উবুৰিয়াই কথা নেপাতিলে নহৈছিল; এতিয়া দুয়ো একেষাৰ বা দুকেষাৰ কথাতকৈ সৰহকৈ পাতিব নোৱাৰে । আগেয়ে দুয়ো মুখলৈ চেৱা-চুই কৰি দিনটো থাকিলেও মুখৰ ভাৱ নলৰিছিল, এতিয়া চকুৱে চকুৱে এবাৰ পৰিলেই দুইৰো মুখ ৰঙ্গা লাতুমণিৰ নিচিনা হৈ যায় আৰু মূৰ তললৈ দো খাই পৰে৷ একৰামকালি এজনে এজনক ওচৰত আগত দেখিলেহে হেপাহ পলুৱাই চাব পাৰিছিল, এতিয়া এজনে এজনক আতৰৰ পৰা চালেহে মনৰ সুখেৰে হেপাহ পলুৱাই চাব পাৰে । আগয়ে এজন এজনক আগত থাকে মানে মনত ৰাখিছিল আৰু তেওঁৰ আগৰ পৰা নাইকিয়া হলে পাহৰিছিল, এতিয়া সেই জন আগৰ পৰা নাইকিয়া হলেই তেওঁৰ তেওঁলৈ বেছিকৈ মনত পৰা হল । আগৰ ভালপোৱা আৰু মৰম মুখৰ কথা-বার্ত্তাই জনাইছিল, এতিয়াৰ ভলপােৱা আৰু মৰম স্থিৰ চকু অৰু মুখৰ বৰণ সলনিরে জনায় ।
পদুমৰ আৰু সূৰ্য্যৰ মাজত এতিয়া ভালপোৱা গৈ যৌৱন সুলভ ভালপোৱাৰ উদ্ভৱ৷ পদুমৰ ইচ্ছা, তেওঁ চিৰকালৰ যেন চুৰ কাৰ নিমিত্তে সূৰ্য্যৰ হাতত তেওঁৰ মন-প্রাণ সমৰ্পণ কৰিব; সূৰ্য্যৰ মনতো
