সাউৎকৰে। [ 808 ] সাভােৰ। সাৰে (কি বি.) বেগতে, একে | সচ (ক) সাটি শাের কা। | চাই। (স.) সাঁচি ৰােৱ খনৰ বত। সাউ স.) মূলে, সাগৰ, আৰ| সচনীয়াৰ, (স.) সাঁটভিয়া, বেপাৰী। [ বিষ্ঠা। | সচেতা। (পুং)। সাও (শ) গ্ৰহণী বা খৰে পৰা মাছ | সচনী (স. *)সাঁচতী, খন-ৰত হয় বগা কফৰ দৰে বীজলীয়া | ৰিী । সাং (বি) অ, ওৰ পৰা, নই, ধবংসিত | সচনীয়া (বি) সচিনীয়া, সাচি (স) নাশ, খস। | খােবা। | যায়। সাংবাতি (বি) সামাতি। | সাঁচি ) (স. শ.) এৰি গছ, সাংসাৰিক (বি) সংসাৰ,এই জগতৰ।| সচি-ছ) তাৰ ছালত পুৰি লিখা সাও (শ) সাও। | সাঁচিপতীয়া (বি)সচি-পাতত লিখা। সাঁকে (সশ) পাৰ হৰৰ কাৰণ হৈ- সচি-পাত, (স ) পুথি লিখিবলৈ আদিৰ ওপৰত পাৰি দিয়া এভাল | আঁতােৱা সাচি ছাল। ভাল হ ৰা কাঠ; ইটা ৰা | সচে-কাটে (জি যি) পূৰ্বৰ চিনতে, শিলেৰে সজা দলং। একে অতে , লৰচৰ মােহহা- সাকোৰা-মাৰি (স. শ.)সাঁকো পাৰ | হওঁতে খৰিবলৈ বান্ধি দিয়া বাহ-বা সার্টে গাছ চোখ। কাঠ; তৰৰ তলৰ চেপেটা কাঠ। সাঁ-মা, (শ)ধন-ৰ সাঁচি আৰু সাচ (স.) হেঁচা খােত হােৱা | ৰাখি থােৱ গুণ; যেনে, সাত- চিন; আমাৰ চিন; একবৰণীয়া | ৰাখ নেথাকিলে মানুহ দৰি হয়। ৰৰ কোনাে ঠাইত লগা আন | | সার (স.) গধূলি, সা, বেলি ৰৰণ; ঢলা, চাচা। (স )। | মাৰ মােৰা সময়; এৰাৰ ভােজন। স, ক, গােটাই খ, ব্যয় সাজো (বি) আজিয়েই কথা বা নকৈ ৰাখ। (স.)সাচোতা। - হােৱা, বাহী নােহাৱা; যাহী- (যী) সাঁচতী। যেী, পু)। গা ধুই শুচি হােৱা। সঁচৰি ,সে. +) সচনিয়াৰ সা- তােত, কত গােটাই এত, সাঁত, (খ) হাত-ভৰি লৰাই শতী (বি সতি:সাচি খােৱ। সাভােৰ পানীত ওপতি । (স ৰাকৈ।
