মহীপতি) মহাপাতকী। | [ ৩৭৩। মাইক্ষী। ণৰ সোণ-চুৰ কৰা, মদখোৱা, | মহিষী (সশ) মাইকী মহ। পটোৰী, গুৰ ভাৰ্যাৰে সহবাস, তেনে | পাটমালৈ। কাৰ্য-কৰা লোকেৰে সংসগ। | মহী(স.)পৃথিৱী আৰ-লিখা কুলীয়া মহাপাতকী) (স.)চোটা মহাপাপ ব; ধাতু এৰ মা মা পাত্ৰ। মহাপাপী ) এক বা অধিক কৰোতা | মহী-চু, (স.) গৈলাম। মহাপুৰুষ (স) অনী আৰু থাকি | ( (স.) নপতি, ৰা। লোক; এই দেশত বৈষ্ণব | মহীপাল) চলোৱা শৰদেৱ বা মধৱ দেৱ। | মহ (স.) মাকোত সুমোৱ। সূত। মহাপুৰুষীয়া (বি) মহাপুৰৰ; দুনা | | মেলো ইকৰাৰ চু; দীঘল মহাপুৰুষৰ মাতত চলা। | | সীমা ঘূৰা সলি। মহাপ্ৰলয়, (স.) ডাহৰ প্ৰলয়, এক মহৰা-কাঠী (স.) ৰবৰ কাৰণ মূত পৰমেশ্বৰত বাজে সকলো দেৱৰ | মেৰাৰলৈ কৰা ইকৰাৰ চুনা। আৰু গতৰ সম্পূৰ্ণ নাশ। | মহেশ্ৰ (স) খগ , ইম। মহাভাগ, (স) জ্ঞানী আৰু ধাৰ্মিক | মহেশ। }(স.) শিৱ, মহাদেব। লোক। মহাভূত, (স. শ.) দেহ ৰচনাৰ পাচ | মহোৎসৱ (সশ) ডাকৰ উস, অনেক পদাৰ্থ যেনে—ক্ষিতি,ল, অগ্নি, | লোক গোট খাই কৰা বৰ আমোদ বায়ু আক আকাশ। ১। | মহোদয়, (স.) শ্ৰেষ্ঠ লোক, ভাৰ মহামাৰী (স.) এৰ মাৰী দেশত | মানুহ, মান্ত ব্যক্তি। কোনো সাংঘাতিক ৰোগৰ মহৌষধ ) (স.) উত্তম পৰিমাণী প্ৰবলভা। ১ [ওপৰৰ। মহৌষ) ৰ। ঠোই। মহাৰা, (স.) ভাৰৰ ৰা, ৰাৰ মধুটি (স.) ৰাতি মহৰ আৰু মহাশয়, সেশ) এ লোক, ভ লোক মতা মাত। | মহাল (স.) মৰখীয়া। মহিমা (স.) মহাদেৱতাৰ শতি | | মহৰীয়া (বি) ঈষত কৰে যিহলি আ গৌৰৱ; এভাৱ, প্ৰতাপ। | Fা, মহ, বৰণীয়। মহিমূৰ (বি) মষিমূৰ, নই। | মাই (স) মোয্যই তা।। মহিলশম,একাতি বিলাল।। মাইঠী (স.) বতৰৰ ভিলা শাৰি
