এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ৩ ]
নুযুঁজে ইদলে দীপ্তঅস্ত্ৰ-ঘাতে,
উদগনি-ৰৱ ৰণত নোতোলে;
ৰাতি তেজশূন্য ঘাতকিয়ে মাতে,—
“আছোঁ!’’ প্ৰতিজনে উত্তৰত বোলে৷
শোভে মালা-পিন্ধা মূৰ্ত্তি খনিকৰী,
সিদলৰ, শিল-ঘৰ সুনিৰ্ম্মিত।
তেওঁবিলাকৰ মৃতদেহধাৰী,
মন্দিৰঘৰত গৰজে সঙ্গীত।
শ্মশান বুৰায় অকলসৰীয়া—
ইদলৰ, ফুল-বিকীৰ্ণ বননী;
পৃথিবীলৈ তোলে বসন্তে যেতিয়া,
পুষ্প-ফেনী ঢউ সাগৰ-বৰণী।
পৃথিবীৰপৰা দুটি পথ যায়,
ওপৰত থাকে ঈশ্বৰৰ দূত,—
প্ৰতি উষ্ণ প্ৰাণ-বিন্দু গণি চায়,
প্ৰতি অশ্ৰুকণা প্ৰেম-সমুদ্ভূত।
তেজ-বোৱা বীৰ হৃদয়ৰপৰা,
যদিও বা 'স্বাধীনতা', প্ৰাণযুত,
আরু সেই ৰঙ্গা নীয়ৰৰপৰা,
যদিও এওঁৰ পদুম-মুকুট,—
‘সাহসৰ' মহাবীৰ থাকে ৰই,
যেতিয়ালৈ ক্ষত নোহে পৰীক্ষিত—
