পৃষ্ঠা:পঞ্চকবিতা.pdf/৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ২ ]

দুদল সৈন্য।

অনন্ত জীৱন-বংশ বেগে লৰে,
 দুদল সৈন্যক দেখি ৰণসাজে—
খোজত বিমৰ্দ্দি তীৰ, যাত্ৰা কৰে,
 'মৰণ' ভীষণে বয় তাৰ মাজে।

চলে এক ঘন ৰৱত ঢাকৰ,
 বহুল-মুখীয়া শিঙ্গাৰ বিঙ্গত,
পতাকাত লিখে ই কিটি আখৰ,
 “যশস্তা আমাৰ সংহাৰ কাৰ্য্যত।"

দুখিত চকুৰে নিমাতে তীৰত,
 চলে এক, কৰি সাৱধান মন;
শান্তভাৱ ধৰে মেঘী আকাশত
 যেনে ধৈৰ্য্যধাৰী গ্ৰহৰ কিৰণ।

সম্মুখত অস্ত্ৰ উজ্জ্বল নহয়,
 নলৰে নিচান তেজ-বৰ্ণ-ধৰা;
আরু পতাকাই ই কথাটি কয়,
 “কৰ্ত্তব্য আমাৰ, পৰিত্ৰাণ কৰা।”

নেপায় সিদলে মৃত্যুছাঁয়া-ক্লেশ;
 'গৌৰৱৰ' বাজনাৰ আহ্বানত,
ধৰি দ্ৰুভঙ্গিত, খড়্গযুত বেশ,
 পৰে তেওঁলোক যশস্তা-কোলত।