এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
পঞ্চকবিতা।
মৰম।
মানবী বোধৰ অতীত, মৰম।
পৃথিবীত তাৰ নোশোভে জনম।
চিৰকাল য’ত বিচ্ছেদ নহয়,
সি ৰাজ্যত হোক মৰম-উদয়।
এটি আহি থাকে যেতিয়া লগত,
ক্ৰমে বুকু মোৰ ঘামে মৰমত।
ক্ষণদূৰ যাওঁ স্নেহপথ ধৰি,
মৰমৰ বস্তু যায় গৈ আঁতৰি।
অপূৰ্ণ মৰম, হায়, পৰি বয়!
স্নেহজীবী, মোৰ কান্দে ই হৃদয়।
সংসাৰৰ প্ৰেম, মাত্ৰ বিড়ম্বন:—
পাওঁ মৰমৰ এটি প্ৰিয়জন;
জুৰ শান্তি লভোঁ স্নিগ্ধ আনন্দত,
যেন থওঁ ধৰি জোনটি বুকত!
তেনেটিক এৰি বঞ্চোঁ কাল হায়,—
নোহে ই জগত মৰমৰ ঠাই।
আকৰ্ষে বুকুক, স্নেহৰ কান্দন!
মৰম-ৰোগত এৰিম জীৱন!!
