[ ১২ ]
প্ৰয়াণ-সময়। বাস্ত্ৰে চকু আকুতি নেদেখি
তৱ—বাক্যধাৰী মুখপ্ৰায় কৰিব বিলাপ,
যেন ৰৱ তুলি। হৃদি মোৰ স্নেহ-দুৰবল –
তোমাৰ ছবিটি চোৱা সাহস নোপজে। মাতৃ!
আশান্বিত মন মোৰ—তৱ চৰণৰ ছায়া,
পৰশিব শিৰ; আহা! লভিম পৰম শান্তি—
১২০। যেনে ৰৌদ্ৰ-সন্তপ্ত পথিক সন্ধ্যাৰ ছায়াত,
কিম্বা সূৰ্য্য অভিভূত আকাশ-পথিক পক্ষী
মেঘৰ ছায়াত। যেন এই জীৱন কালত,
নোহাঁ তুমি স্মৃতি-বহিৰ্ভূতা; তোমাৰ নিচিনা
সকলোৰে প্ৰতি মোৰ পৰে স্নেহ-জুৰ চকু;
কৰিম শয়ন স্নেহ-মৰণত—ই প্ৰাৰ্থনা।
নৰকণ্ঠ, নৰশদ, —কিৰূপে বৰ্ণিম আমি,
তোমাৰ স্নেহ-মহত্ত্ব। স্বৰগৰ ভাষাধাৰী
জন্মিলোঁহেঁতেন যদি দেৱ কণ্ঠে।
অগ্নি! হলা
প্ৰজ্জ্বলিত চিতাৰ স্থলীত, ধৰি শিখাৱলী,
১০০। শিখৰৰ শ্ৰেণী ধৰি কাঞ্চন-পৰ্ব্বত যেনে।
কিন্তু যেবে কৰিছিলা খাওৱ দহন—হায়!
নিষ্ঠুৰ ই কাৰ্য্য ততোধিক তৱ। বাহ্যদেহ
কেৱল দহিলা—লভে আত্মা উচ্চ পদ, তৱ
ধোঁৱাৰ অগম্য। মাতৃ-অন্তঃশক্তি-প্ৰভাৱত,
স্নেহৰ উচ্ছল হয় হৃদয়ত মোৰ। বহ্নি!
নোহোঁ তুমি বজ্ৰবাসী—সমুদ্ৰৰ উপতাপী
