এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫২
দেৱজিত।
আকাশে ঢাকিলা যাই অৰ্জ্জুনৰ শৰ।
বুকে পিঠি কোষে ভেদিলেক শঙ্কৰৰ॥
অৰ্জ্জুনৰ প্ৰহৰে হৰৰ ক্ৰোধ বৰ।
অৰ্জ্জুনক লাগি হানিলন্ত অগ্নি শৰ॥৭৪১
আকাশ গগন চানি আসে ঘোৰ বহ্নি।
সাক্ষাতে দেখিয়া যেন প্ৰলয়ৰ অগ্নি॥
হেন দেখি নসহিলা অৰ্জ্জুনৰ তনু।
বাম হাতে ধৰিলা শাৰঙ্গ নিজ ধনু॥৭৪২
বহ্নি যে বাণক প্ৰতি হানি বহ্নি বাণ।
আকাশতে হৰ বাণ কৰিলা নিৰ্য্যান॥
অস্ত্ৰ চন্ন ভৈলা দেখি হৰ ক্ৰোধ মন।
অৰ্জ্জুনক চাই হৰে বুলিলা বচন॥৭৪৩
বহ্নি শৰ নাশ কৰি গৰ্ব্ব ভৈলা তোৰ।
ৰুদ্ৰ শৰ হানি তোক পঠাওঁ যমঘৰ।
এহি বুলি ৰুদ্ৰ শৰ হানি মহেশ্বৰ।
পিনাকৰ গুণে যুৰিলন্ত দৃঢ়তৰ॥৭৪৪
অস্ত্ৰৰ প্ৰভাৱে কম্পে পৃথিবী পাতাল।
সাগৰৰ ঢউ যেন পৰ্ব্বত সচল॥
স্বৰ্গ কোল কম্পিল লৰিল মেৰুগিৰি।
কম্পি গৈলা যেন সসাগৰা বসুন্ধৰি॥৭৪৫
ৰুদ্ৰ মন্ত্ৰ পঢ়ি প্ৰহাৰিলা মহেশ্বৰ।
যেন মেৰু গিৰি যায় গগন ভিতৰ॥
