পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/৪৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

ৰাৱনক মাৰিব নোৱাৰিলে। তহঁতৰ গোপীবিলাকেও কাত্যায়নী ব্ৰত কৰি কাত্যায়নী দেবীক পূজিহে লম্পট চুড়ামণি কৃষ্ণক পাইছিল। এতিয়া তহঁতে দেখোন উলটাকৈহে বুজাৱ। ”
       কেৱলীয়া —“বাবা! তোমাৰ কালী বা দুৰ্গাই বলীও খায়, ছলিও মাৰে। শিব ঠাকুৰতো গাঞ্জা খায়েই বেহুছ। নাৰী মূৰ্ত্তি মোহিনীক দেখিও হৈছিল পাগল। আমাৰ হিচাবে কৃষ্ণইহে ডাঙ্গৰ। তোমালোকেনো তামাৰ আগত কি ফুটনি কৰা?
       বামাচাৰী আৰু নাগা (উভয়ে)—“তই দেখোন বৰ শকত শকত কথা কৱ। তই নাজাননে তোৰ নিচিনা কেৱলীয়াক আমি গোটে গোটে মদৰ লগত গিলিব পাৰোঁ।
       কেৱলীয়া —“বাবাহত! মোক কি গিলিবা, গিলিব গলেই গলতে পথালি হেঙ্গাৰ দিও ধৰিব পাৰো। বিশেষ, আমিও কেৱলীয়া, তোমালোকো সেয়েহে। আমাৰ ঘৰ দুৱাৰ লৰা তিৰোতা নাই, তোমালোকৰো (যদি আচল সাধু হোৱা কৰবাৰ ঠগ নোহোৱা) সেয়ে। তোমালোকৰে আমাৰে প্ৰভেদ এই, যে তোমালোকে লেংটি মাৰা, পালে গুপুততে মদে মঙ্গহেও বজাই দিয়া-আমি আমাৰ দেশৰ সাধাৰণ মানুহৰ দৰেই পিন্ধো উৰোঁ। আমি জহা চাউল, মগুমাহ, ঘিঁউ, চেনি ইত্যাদি সু আহাৰেৰে পেট পুৰাওঁ।