৮ম অধ্যায়।
———
হৰদত্তৰ উদ্যোগ।
পাড়ুঁৰ বাহৰ পৰা ঘৰলৈ উলটি অহাৰ দুদিনৰ পিছতে হৰদত্তই মানুহ এযোৰা দৰঙ্গৰ ৰঞ্জা কৃষ্ণনাৰায়ণলৈ, আৰু আন এযোৰা উজনিৰ ৰংপুৰলৈ উত্তৰ পাৰেদি পঠালে। মৌজাৰ দুমনি চকিত আহোমৰ চকীয়াল থকা বাবে তেওঁ মানুহ দুয়ো যোৰাকে দুমনি চকিৰ উত্তৰ পিনেদি আঁতৰে আঁতৰে পাৰ কৰাই দিছিল। দৰঙ্গলৈ যোৱা যোৰাই দৰঙ্গি ৰজাক গৈ বৰ ফুকনৰ অত্যাচাৰ বিলাক জনালে। দৰঙ্গৰ ৰজাও ভালেমান দিনৰে পৰা গুৱাহাটীৰ বৰফুকনৰ অসদ্ব্যৱহাৰ পাই বিৰক্ত হই আছিল। এতিয়া কামৰূপীয়া সকলে দৰঙ্গৰ ৰজাত দুখ জনাই ৰণ লাগিলে সহায় কৰিব নে নকৰিব এই কথা জনোৱাত দৰঙ্গি ৰজাই “সহায় কৰিম” বুলি প্ৰতিশ্ৰুত হল। উজনিলৈ যোৱা যোৰাই দেড় মাহে খোজ কাঢ়ি ৰংপুৰ পালে গই। তাত বুঢ়া গোঁহাইত বৰফুকনৰ পৈশাচিক অত্যাচাৰ জনাই বিচাৰ প্ৰাৰ্থনা কৰাত বুঢ়া গোঁহায়ে “মই এতিয়া মোৱামৰীয়াৰ বিদ্ৰোহ দমনত আছোঁ, সদ্যহতে একো কৰিব নোৱাৰোঁ— পিছে পৰে যি
