পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১৬২

পিছতে আকৌ “গালে—অক্ৰুৰে লৈয়া গল ৰথতে তুলি— গোপিনী কান্দে মোৰ হা কৃষ্ণ বুলি”৷ জেঠ মহীয়া অলপ অলপ পানীৰ বেগত গড়া খহিব ধৰিছিল৷ গীত গাই গাই পিছুৱাই পিছুৱাই গৈ পদ্মকুমাৰী গড়াৰ পাৰ পালে৷ এনেতে পানীৰ সোঁতত তেওঁ ঠিয় হোৱা গড়াটো হুৰুম কৰে খহি পৰিল৷ তেওঁ আৰু তেওঁৰ পিতাকৰ শৱও শূলে সমন্বিতে পানীত পৰিল৷ প্ৰজাই হাঁয়! হাঁয়! কৰিব ধৰিলে৷ পানীৰ সোঁতত গড়া, মানুহ, শূল, পদ্মকুমাৰী সোপায়ে ডুবিল৷ এবাৰ নৈৰ পাকত প্ৰায় দহ নলমান আতৰত পদ্মকুমাৰী পানীৰ তলৰ পৰা ওপঙি উঠিছিল তেতিয়াও তেওঁ গাইছিল:⸺
 “সইতে কৃষ্ণ দেৱ গোপিনীক নেৰিবা৷” আকৌ পদ্মকুমাৰী ডুবিল৷ এইবাৰ আৰু তেওঁৰ দেহ কলৈ গল কেৱে নেদেখিলে৷ আন কি, তেওঁৰ দেহ বা শৱ আৰু কেৱে দেখা নাছিল৷