পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১৬২

পিছতে আকৌ “গালে—অক্ৰুৰে লৈয়া গল ৰথতে তুলি— গোপিনী কান্দে মোৰ হা কৃষ্ণ বুলি”। জেঠ মহীয়া অলপ অলপ পানীৰ বেগত গড়া খহিব ধৰিছিল। গীত গাই গাই পিছুৱাই পিছুৱাই গৈ পদ্মকুমাৰী গড়াৰ পাৰ পালে। এনেতে পানীৰ সোঁতত তেওঁ ঠিয় হোৱা গড়াটো হুৰুম কৰে খহি পৰিল। তেওঁ আৰু তেওঁৰ পিতাকৰ শৱও শূলে সমন্বিতে পানীত পৰিল। প্ৰজাই হাঁয়! হাঁয়! কৰিব ধৰিলে। পানীৰ সোঁতত গড়া, মানুহ, শূল, পদ্মকুমাৰী সোপায়ে ডুবিল। এবাৰ নৈৰ পাকত প্ৰায় দহ নলমান আতৰত পদ্মকুমাৰী পানীৰ তলৰ পৰা ওপঙি উঠিছিল তেতিয়াও তেওঁ গাইছিল:⸺
 “সইতে কৃষ্ণ দেৱ গোপিনীক নেৰিবা। ” আকৌ পদ্মকুমাৰী ডুবিল। এইবাৰ আৰু তেওঁৰ দেহ কলৈ গল কেৱে নেদেখিলে। আন কি, তেওঁৰ দেহ বা শৱ আৰু কেৱে দেখা নাছিল।