পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১৬১

কুমেদানৰ তৰোৱালৰ কোবত মহীৰাম আহত হৈ অৱশ হল৷ কুমেদানো মহীৰামৰ তৰোৱালৰ কোব এটা হাতত লাগি তৰোৱাল এৰি দি ধাচ কৰে পৰিল৷ কুমেদানৰ সোঁ হাত খান হাৰলৈকে কাটিলে৷ কিন্তু মহীৰামে কুমেদানৰ তৰোৱালৰ পৰা যি আঘাত পাইছিল সি সাঙ্ঘাতিক৷ এটা গলত, এটা কলিজাৰ ওপৰত৷ মহীৰাম মাটিত পৰি অৱশ হল৷ মহীৰামৰ মৃত্যু ওচৰ চাপিল৷ কাতৰ কণ্ঠে পদুমীলৈ চাই কলে—“পদুম মই আহিলো৷ জননী জন্মভূমি কামৰূপ! তোমাত বিদায় মাগিলো৷ হাঁ কামৰূপ সূৰ্য্য পিতৃ হৰদত্ত! তুমিও গ’লা৷” এই বুলি কৈয়েই মহীৰামে অনন্ত কাললৈ চকু মুদিলে৷
 পদ্মকুমাৰীৰ সেই সময়ত সুন্দৰ জ্ঞান উপস্থিত হল৷ তেওঁ কলে—“মহীৰাম! তুমিও গ’লা৷ তোমাৰ অবিহনে পদ্ম ৰয় কেনেকৈ? বাৰু যোৱা এই বুলি কৈয়েই বৰফুকনৰ ফালে চাই কলে—“ঐ বৰফুকন! তহঁতৰ অত্যাচাৰতে মই আজি কামৰূপ এৰিলো, আন কি, মই অসম ৰজাকো এৰিলো৷ জাননে, আহোম ৰজাৰ বংশ আৰু কুৰি বছৰৰ মুৰতে ধ্বংস হব৷ আহোম ৰজাৰ নাম নুমাব৷ এই বুলি কৈয়েই পদ্মকুমাৰীয়ে সৰুকালৰ সেই অতি মৰমৰ গীতটো গালে “সইতে কৃষ্ণ দেৱ গোপিনীক নেৰিবা৷”
 তাৰ পিছতে কলে—“বাবা ব্ৰহ্মপুত্ৰ! তোৰ কোলাত মোক ঠাই দে৷ মাই ঔ! ৰবি, ময়ো যাব লাগিছো৷