পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১৪১

 হৰদত্ত ভায়েকৰ এই কথা শুনি মনে মনে ৰল৷ বীৰদত্ত শিখ সেনাপতি কুমেদানক তেওঁলোকৰ ভিতৰুৱা অৱস্থা সমস্তকে জনাই কলে—যে তেওঁলোকে দৰ্ম্মহা আৰু ৰছদ নিজে নিজে এমাহত দুঘৰ বৰুৱা চৌধাৰী, আন মাহত আন দুঘৰ বৰুৱা চৌধাৰীৰ পৰা আদায় কৰি লব৷ বীৰদত্তৰ এই আদেশ পাই কুমেদানৰ শিখ সকলে ইমাহত চাৰি ঘৰ, সিমাহত চাৰি ঘৰ বৰুৱা চৌধাৰী আৰু তেওঁলোকৰ প্ৰজা সকলৰ পৰা জোৰ-জবৰদস্তি কৰি ৰচদ আৰু দৰমহা আদায় কৰিব ধৰিলে৷ যেতিয়াৰে পৰা শিখ সকলে এইদৰে জোৰ-জবৰদস্তি কৰি ৰছদ আৰু ধন তুলিব ধৰিলে, তেতিয়াৰে পৰা কামৰূপীয়া বৰুৱা চৌধাৰী প্ৰজা হৰদত্তৰ ওপৰত নাৰাজ হই উঠিল৷ তেওঁ বিলাকে হৰদত্তক দেশৰ বৈৰী বুলি ভাবিৱ ধৰিলে৷ জাকে জাকে প্ৰজাই আহি হৰদত্তৰ ওচৰত আৰাৱ কৰিব ধৰিলে৷ হৰদত্তে যথাসাধ্যে প্ৰজা সকলক বুজালে৷ কিন্তু এতিয়া তেওঁৰ বুজনি মানে কোনে? ঠায়ে ঠায়ে শিখে আৰু প্ৰজাই হতাহতি হব ধৰিলে৷ হৰদত্ত কিংকৰ্ত্তব্য-বিমূঢ় হল৷ শিখক ৰাখিলেও মৰণ, এৰি দিলেও মৰণ৷ তেওঁ নিজৰ কপালকে গুণি-গাথি এনিশা শুই আছে; এনেতে সপোন দেখিলে যেন দুৰ্গা দেবীয়ে আহি তেওঁক দেখা দি কইছে :- ”বাছা হৰদত্ত! তই বহুত দুখ পাইছ৷ তোৰ কৰ্ম্মও শেষ হল৷ এই অসম ৰাজ্যত আৰু দহ বাৰ বছৰৰ পিছতে