পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১২৩

কোচ বেহাৰত থাপিব আৰু মাহে মাহে আমাক ৰোজ দি ৰাখিব৷ মোৰ মনেৰে হলে তেওঁতে আমাৰ মাইছানাক বিয়া দি আমাৰ পক্ষে কামৰূপ এৰি যোৱাই ভাল৷ সদাই বছৰি বছৰি আহোমৰ লগত যুঁজি যে আমি জিকি থাকিম এনেকুৱা আশা নাই৷ আহোমেও যে সতকাই ৰণ এৰি পলাই যাব তাৰো আশা নেদেখোঁ৷ তাতে আকৌ আমাৰ হিন্দুৰ ধৈয্য বোলা বস্তু এটা আৰু একতা বোলা বস্তু এটা নাই৷ দহোটাৰ দহোটা মত৷ এই চাৰি বছৰৰ ভিতৰতে আমি যুঁজ জিকি থকা স্বত্বেও আমাৰ কামৰূপীয়া বৰুৱা চৌধাৰীসকলে নিজৰ কঁকালৰ বল পাহৰি উচপিচ লগাই কোচবেহাৰ আৰু পঞ্জাবৰ পৰাও সৈন্য অনালে৷ সেই সৈন্যক ৰছদ দি ৰাখোঁতে আৰু পঞ্জাবী তিনি শ শিখক— ৰছদৰ উপৰিও মাহে মাহে গায় পতি তিনি চাৰি টকাকৈ দৰমহা দিওঁতে মোৰ ধনৰ পৰালি পৰি আহিছে৷ দেশ ভাতৃ সকলৰ ভিতৰত বুজৰ বৰুৱা দুজনৰ পেট আহোমৰ ফালেই; ই সকলেও আগেয়ে যেনেকৈ বয়ে বস্তুৱে, সৈন্য সামন্তে সহায় কৰোঁ বুলিছিল এতিয়া দিনক দিনে দিনে সেই সহায় দিয়াত টান পাই আহিছে; সেই দেখি আৰু দুই তিনি বছৰ এইদৰে ৰণ চলাই থাকিবলৈ হলে শেহত মোক দেশী বৰুৱা চৌধাৰীসকলেও এৰা দি নিঠঙুয়াত পেলাব৷ তেতিয়া আমাৰ সবংশে নাশ হব হে লাগিব৷ সেই দেখি মোৰ বিবেচনাৰে আমাৰ কোচ ৰাজকুমাৰতে