হৈছে। মহীৰাম জাতে-কুলে বংশ-গৌৰবেও হীন নহয়।
মহীৰামৰ ভাই ককাই আই বোপাই নাই যেতিয়াই পদুমক
মহীৰামলৈকে বিয়া দি সদাই জী-জোঁৱাই উভয়কে নিজৰ
ঘৰতে ৰাখিব পাৰিব। এইদৰে ভাবিচিন্তি তৃতীয় বছৰৰ
মাঘ মহীয়া ৰণৰ আগতে অৰ্থাৎ, পুহমহীয়া এনিশা বৰুৱানীয়ে
পদ্মকুমাৰীক টোপনি যোৱা যেন দেখি শুবৰ সময়ত
গিৰিয়েকক ক’লে :– “চাওকচোন আপুনি আজি দুবছৰে
কেৱল ৰণতে মত্ত। ঘৰৰ ফালে কি হৈছে কি নহৈছে
আপুনি একোৰে বুজ নলয়। ”
হৰদত্ত—“কি বুজ লব লাগে মাইছানাৰ মাক ॥ তোমাৰ
নিচিনা চাবতিয়াল ঘৈণী থাকোঁতে মোৰ ঘৰৰ চিন্তা কি
হৰ? তাৰ উপৰিও দৰাচলতে মোৰ মগজুত এতিয়া ৰণ
বিগ্ৰহৰ চিন্তাত বাজে আন কেনো চিন্তাই ঠাই নাপায়”।
বৰুৱানী-“ৰণ দেখোন আপুনি জিকিছেই। আপুনিয়েই
দেখোন আজিকালি আমাৰ উত্তৰ কামৰূপৰ একচ্ছত্ৰী ৰজা।
এনেস্থলতনো আপোনাৰ চিন্তা কিহৰ”?
হৰদত্ত—নহয় তুমি নাজানা। যদিও এই গল দুবছৰে
আহোমৰ বৰফুকনটোক যথেষ্ট সেকা দিছোঁ তথাপি যে
নিশ্চিন্ত হলো, সেইটো নহয়। লেকেটা আহোমে যে এই
দুই বেলি ঘাটিয়েই ৰণ এৰি পলাব সেইটো নহয়; সি
আকৌ এমাহ মানৰ পিছতে তয়া ময়া ৰণ লগাবলৈ যো যা
