নিমিত্তে এশ ছিকা
ৰূপৰ বটাৰ জাননী! যি হৰদত্তে ৰূপৰ বাসনতহে আহাৰ
কৰিছিল আজি সেই হৰদত্তৰ আহাৰ বনৰীয়া কৌ পাতত।
সেই আহাৰো আকৌ পূব কচাৰী মহলৰ কচাৰীহঁতৰ বস্তিৰ
পৰা মনে মনে খুজি অনা ৰঙা আহু চাউল আৰু বনৰীয়া
শাকৰ। তাকো আকৌ সদায় নিমিলা। যি হৰদতে
দিনটোত তিন চাৰি সাজ চৰ্ব্ব চুষ্য লেহ্য-পেয় খাইছিল,
সেই হৰদতে আজি কালি মাজে মাজে লঘোনেও থাকিব
লগা হৈছিল। যি হৰদত্তৰ অসংখ্য ঘৰ দুৱাৰ মঠ মন্দিৰ
আছিল আজি সেই হৰদত্তৰ কপালত জোৱাঁয়েক আৰু
পদ্মকুমাৰীৰ হাতধৰী লিগিৰী জনীয়ে সজা পজা এডোখৰ।
হায় গ্ৰহফল! হায় নিয়তিৰ চকৰি! হায় কৰ্ম্মফল!
তোমালোকক বুজা টান। প্ৰভু ভগবন্ত! তোমাৰ মহিমা
দুৰ্জ্ঞেয়।
হৰদত্ত এইদৰে সন্ধাৰ ঝাৰৰ কাঠনি হাবিৰ মাজত
ৰল। বেটীজনীয়ে আৰু মহীৰামে মাজে মাজে অতি সতৰ্কৰে
ওলাই অচিনাকি বেশ লৈ স্বভাবৰ অজলা সেই পূব কচাৰি
মহলৰ কছাৰি সকলৰ পৰা চাউল খুজি খুজি নিয়ে। বাঁহৰ
চুঙাত, পদ্মকুমাৰী, বেটীজনী, বৰুৱানী সকলোৱে ওচৰৰ
বিলৰ পৰা পানী আনে। বাহঁৰ চুঙাত ৰঙা আহু চাউল
সিজায়। হাবিত গজা শাক পাচলিৰেই তৰকাৰি কৰে।
মহীৰামে দিনৰ ভাগতেই শুকান গছৰ ঠানি কাটিকুটি আনি
নিশা কাপোৰৰ অভাৱত জুই ধৰি ধুনি জালে। সেই ধুনিৰ
চাৰিউকাষে কাটি অনা বিৰিনা পাতৰ ওপৰত সকলোটি
পৰি থাকে। হৰদত্তে দিনেৰাতিয়ে কেৱল দুৰ্গাৰ নাম জপ
কৰোতেই কাল নিয়াইছিল। ঘৈণীয়েক, জীয়েক, জোয়াঁয়েক
এই সকলে “খা” বুলিলে খাইছিল, খাবলৈ নিদিলেও
নুখুজিছিল।
এই হাবিৰ মাজতো বিপদ আৰু অভাবৰ মাজতো মহীৰাম আৰু পদ্মকুমাৰী সুখী আছিল। অনেক সময়ত
পদুমীয়ে মহীৰামৰ লগত খৰি কাঠ গোটাই আনিছিল।
মাকৰ লগত গই পানীও আনিছিল। এইদৰে এই পৰিয়ালটোৰ হাবিৰ মাজতে দুমাহ গল। মহীৰাম আৰু
বেটিজনীয়েই সকলো কাৰবাৰ কৰি বৰুৱা বৰুৱানীক
খুৱাইছিল আৰু সুবিধা পালেই সেই হাবিৰ পৰা ওলাই
গৌৰীপুৰৰ ফাললৈ বৰুৱা বৰুৱানী আৰু পদ্মকুমাৰীক
লই যাবলৈ চেষ্টাত আছিল। কিন্তু উত্তৰ কামৰূপৰ
চাৰিউফালে আহোম সৈন্য আৰু চোৰাং চোৱাই তেওঁ-
লোকক ধৰিবলৈ ঘূৰি ফুৰিছে বুলি জানি হঠাতে সেই
হাবিৰ পৰা ওলাবলৈ সাহ কৰা নাছিল।
পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১০৪
অৱয়ব
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
