পুণু কৃষ্ণক প্ৰদক্ষিণ কৰিয়ে উত্তৰ দিশে চলি গেল।
সূত্ৰ—। গোৱাল সবে ছৱালক বাক্য বলিয়ে নাহি মানল কৃষ্ণক অতৰ্ক মহিমা তাৰা সব কতিহো নজানত তদনন্তৰ কৃষ্ণক কোলে কৰিয়ে নন্দ আপুন গৃহে পষিয়ে গৃহিনী যশোদাক তৰ্কিতে গেল। (কথা নন্দ বোল) আহে দাসীক দাসী বাদী
গুৱাৰি ওহি প্ৰাণপুত্ৰ কৃষ্ণক কমন অপৰাধে গোৰুক পাঘে যৈচন খণ্টচোৰ শত্ৰুক বান্ধয় তুহু সোহি পৰকাৰে বন্ধন কয়লি তেহাৰি কোন শত্ৰু। হামু কত তপ কৰিয়ে দেবক বৰে বৃদ্ধ বয়সত কৃষ্ণক পুত্ৰ পাৱলু, সোহি প্ৰাণ পুত্ৰ বৃক্ষ পৰিয়ে ক্ষণেকে মৰি যাই গোসাইক বৰেসে এৰাৱল তুহু কি নিমিত্তে মানুষ ভেলি ৰাক্ষসতোধিক আপুন পুত্ৰক খাইতে চাৱল। কৃষ্ণক নখাই হামাক খাৱ। আহে নাগিনী তোহাক বস্তুয়ে নাণ্টল কোন ছাৰ পুৰাতন কলস ভাঙ্গল হামাৰ ঘৰে দধি দুগ্ধ কে পুছত, নদী বহাইতে পাৰু তাহেৰ নিমিত্তে কৃষ্ণক অতয়ে সাস্তি কয়লি তোহোক আজু মাৰিয়ে প্ৰাণলেৱব। ৰহ ৰহ হামাক বাট বুজব।
সূত্ৰ—। এহি বুলি নন্দে মাৰিতে ধাৱল দেখিয়ে ৰোহিণী ৰাখল আসিয়া। তদনন্তৰ যশোদা নন্দক বোলল আহে বুঢ়িয়া কাহেক আগে ঐচন ৰাগ দেখাৱ। তোহাৰি আজি ভাবনা চুৰ কৰব। তুহু হামাৰ ৰাখোৱল নিশাভাগে উঠিয়ে কলস কন্দিয়া, বোঞকা শিকিয়া যুৰিয়ে কান্ধে কৰিয়ে মলিন বসন