মস্তকে তোহাৰি চৰণ বন্দি ৰহোক, চক্ষুয়ে তাহাৰি মূৰুতি, ভকতক নিৰোখি ৰহোক।
সূত্ৰ—। ওহি বলি দেবতা দুহু কৃষ্ণৰ চৰণ নিৰেখিয়ে ৰহল, তদনন্তৰ শ্ৰীকৃষ্ণ বোল — আহে নলকুবেৰ মণি-গ্ৰীব হামাৰ ভকত নাৰদক কৃপায়ে তোৰ সৰক উত্তম মতি ভেল। হামাৰ ভকতক দৰশনে সংসাৰৰ দুঃখ দুৰ গেল। তোহাক পৰমাৰ্থ যুগুত বচন শুনিয়ে পৰম সন্তোষ ভেলু। তুহু সব যে প্ৰাৰ্থনা কয়ল সে সব পূৰণ হৌক, অব আপুন থানে সত্ত্বৰ চলি যাৱ।
সূত্ৰ—। কৃষ্ণক আদেশ শুনিয়ে বাৰম্বাৰ প্ৰদক্ষিণ কৰিয়ে দণ্ডবতে প্ৰণাম কয়ে কহোঁ আপুন থানে সত্বৰ চলিগেল। তদন্তৰ নন্দ আদি গোৱাল সকলে পৰম চণ্ড শবদ শুনিয়ে লৱৰি আসি কহো দেখল সমলাৰ্জ্জুন বৃক্ষ দুহোঁ উভৰি পৰিল।
শ্লোক।
বিনাবাতং বিনা বৰ্ষং বিদ্যুত্ং পতনং বিনা।
বিনা হস্তি কৃতান্ দোষান্ কেনেমৌ পাতিতৌ ভুবি॥
সূত্ৰ—। গোৱাল সকলে পৰম অদ্ভুত দেখিয়ে চৌপাষে ফিৰি ফিৰি চাৱত, বিস্ময় হুয়া অন্যে অন্যে বোল। কথা গোৱাল সব বোল — আহে গোৱাল সব ওহি কি অদভূত বাট, নাহি বৃষ্টি, নাহি নিৰ্ঘাত, বজ্ৰপাত নাহি, হস্তি সবক বিক্ৰান্ত দোষ নাহি অতয়ে কালক বৃক্ষ কৈচন উভৰি পৰল?
