পতা পুত্ৰ হানি মথনি মাথি ভাঙ্গিয়ে
খুপি পৈশল ভগৱন্তে॥
উৰল উৱৰে চৰি লয়নু ভুঞ্জন্ত হৰি
বানৰ সব লৈয়া সাতে।
পিণ্ড লয়নু বানৰ মাজে খেপত
বানৰে ধৰয় লম্ফি হাতে॥
ক্ষীৰ উতাৰি আসিয়া মাই দেখত
ভাঙ্গিলা মথনি মধাই।
সব দধি নাশল কতিহো পলাৱল
দীন মাধবে গুণ গাই॥
সূত্ৰ = তদনন্তৰ যশোৱা ক্ষীৰ নমাই আসি কহোঁ দেখল, মখনি মাথি ভাঙ্গল, সব দধি নাশ দেখিয়া যশোদা বোল (কথা)- আঃ ওহি কৃষ্ণক কাম। তখনে কোল হান্তে নাময়ে নাহি হামু বলে নমাৱলু, ক্ষীৰ পান কৰিত নপাৱল। সোহি কোপে মাঠি ভাঙ্গি দধি নাশকয় কহোঁ মাৰণক। ভায় পলাৱল। আগে ঘৰ মাৰো চাওঁ।
সূত্ৰ— ওহি বলি যশোদা হাতে বাৰি ধৰিয়ে পাৱ মাৰিয়ে খোপি পশিয়ে দেখল শ্ৰীকৃষ্ণ উৰল উপৰে ৰৈঠিয়ে কহোঁ নবীন হৈয়ঙ্গবীণ আপুনো ভোজন কৰত, বানৰ সবকো ভোজন কৰাৱত। তদনন্তৰ মৱক দেখিয়ে, ভয়ে শঙ্কিত নয়নে শ্ৰীকৃষ্ণ যৈছে পলাৱত যশোদা তৈছে পছু পাছু
