পৃষ্ঠা:দদাইৰ পজা.pdf/৭৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৬
দদাইৰ পজা।
 

 ফিনিএসে ক’লে, “ভাল হ’ল। আমি এই খিনি পালোঁহি। সিহঁত যদি এই খিনিলৈ আহে, এজন এজনকৈ আহিব লাগিব। চাওঁ কোন আগ বাঢ়ি আহে।” এবাৰ আমি বালিভাত খাবলৈ (এবাৰ নহয় ১৯২২ খৃষ্টাব্দত তিনিবাৰমান) গৈছিলোঁ। সেই তাতে দেখিলোঁ যে, এডোখৰ ঠাইত (“single file”) একোজন একোজনকৈহে মানুহ যোৱা-অহা কৰিব পাৰে। সেই তেনে এডোখৰ ঠাইত আমাৰ পলাতক সকলে আশ্ৰয় ললে। মুনিহহঁতৰ হাতত একোটি একোটি বন্দুক। তিৰুতা দুজনী আৰু লৰাটী এই মানুহ কেজনৰ পাছত। আমাৰ বন্ধু কেজন নিৰাশা বুকুত লৈ হাতত বন্দুক লৈ শত্ৰু সকলক অভ্যৰ্থনা কৰিবলৈ প্ৰস্তুত।

 ফিনিএসে শুধিলে, “বইজ, (এই বইজ, Boys কথাৰ মানে লৰা সকল, বন্ধু সকল, লগৰীয়া বা সহচৰ সকল হয়)।

 তহঁতৰ হাতত বন্দুক আছে নে?”

 শত্ৰুপক্ষৰ মানুহৰ ভিতৰৰ দুজন গোলাম ধৰা ব্যৱসায় কৰা মানুহ আছিল। সিহঁতৰ নাম টম্‌লোকাৰ, আৰু মাৰ্কস্। এই দুটা হেলিৰ মানুহ। হেৰিক ধৰি লৈ যাবৰ নিমিত্তে ইহঁতক কামত ভৰ্ত্তি কৰা হৈছিল। লগত দুটা কনিষ্ঠবলো আছিল। আৰু আছিল কোন? এটুপি ফটিকা পালেই যি কোনো কাম কৰা মানুহ—এনে মানুহ বহুতো আছিল।

 জৰ্জে থিয় হৈ উঠি সিহঁতক, ধীৰ আৰু শান্তভাবে ক’লে, “জেণ্টেলম্যান” (এই জেণ্টেলম্যানৰ অৰ্থ ভদ্ৰলোকো