তাই সুন্দৰে, নিৰাপদে থাকিব। বাৰো বজাত লৈ যাম। কাজোই কোনেও নজনাকৈ গাড়ী ঘোড়া যুতি দিয়ক।”
তাৰ পাছত বাৰো বজাত ইলাইজা আৰু সৰু লৰাটীক গাড়ীত উঠাই মিঃ বাৰ্ডে লৈ গ’ল। কিছু পৰ পাছত গাড়ীখন ডাঙ্গৰ এটি ঘৰৰ আগত ৰল গৈ। বহুত পৰৰ পাছত (কিয়নো, গাঁৱলীয়া ঠাই, মানুহবোৰে সোনকালে শুবলৈ যায়, আৰু তেতিয়া সকলো মানুহৰে শোৱাই ভাল। বিশেষ কাম নেথাকিলে মানুহৰ বাহিৰলৈ ওলোৱা ভাল নহয়।) মাতামাতি কৰাৰ পাছত, ঘৰৰ গিৰীহঁত উঠি দুৱাৰ মেলি দিলে। তেওঁ দীঘল শকত মানুহ। ছয় ফিটৰকৈও কেই ইঞ্চিমান ওখ।
কেণ্টাকিত এই সজ ভেন্ ট্ৰম্পৰ বহুত মাটী বাৰী আৰু
বহুত গোলাম আছিল। এই সজ মানুহটীয়ে বহুত দেখি
শুনি ভাবিলে এই গোলামী প্ৰথাটো ভাল নহয়, বেয়া।
ভেন্ ট্ৰম্পৰ দৰে সহৃদয় মানুহে গোলামী প্ৰথাৰ বিষয়ে এই
বুলি ভাবিলে যে, ই গোলামবোৰৰ পক্ষে যেনে বেয়া গৰাকীৰ
পক্ষেও তেনে। এনে কথা ভাবি চিন্তি এদিন টকা কিছু
হাতত লৈ ওহাইওলৈ গ’ল। তাত বহুত হাজাৰ পুৰা মাটী
কিনি গোলামবিলাকক তালৈ পঠাই দিলে। সিহঁতক
দলিল পত্ৰ লেখি দি মুক্তি দিয়াৰ পাছত এই ঠাইলৈ আহি
(আমি যি ঠাইত তেওঁক দেখিছো সেই ঠাইত) থিতাপি
হ’ল হি।