“মই আজি নিশা কেণ্টাকিৰ পৰা আহিছোঁ।”
“কেনেকৈ আহিলি, এই নিশাখন।”
“বৰফ পাৰ হৈ আহিলোঁ।” “বৰফ পাৰ হৈ!” আটায়ে একে লগে কলে। সকলোৱে তবধ।
“ভগবানৰ সহায় লৈ বৰফ পাৰ হৈ আহিলোঁ। সিহঁত মোৰ পাছে পাছে আহিছিল নহয়। মোক ধৰে আৰু। ভগবানৰ সহায়ত বৰফ পাৰ হলোঁ। আন উপায় একো নাছিল।”
মিঃ বাৰ্ডে শুধিলে, “তুমি গোলাম আছিলা নে কি?”
“হয় দেউতা, কেন্টাকিৰ মানুহ এজনৰ গোলাম আছিলোঁ।”
“তেওঁ তোমাক দুঃখ কষ্ট দিছিল নে কি? তোমাৰ গৰাকীয়াণীয়ে একা?”
“দুখ, কষ্ট! তেওঁলোক দুয়োই যে মোক কিমান মৰম কৰিছিল। মই কি কম?”
“তেনেহলে তুমি এনে মানুহৰ ঘৰ কিয় এৰি আহিলা?”
আৰু ইমান বিপদ নো কিয় সহ্য কৰিলা?” ছোৱালীজনীয়ে
মিসেস্ বাৰ্ডৰ ফালে অলপ পৰ থিৰ হৈ চালে। দেখিলে শোক
পৰিচ্ছদ। সেই ফালে নিজা মানুহ ঢুকালে শোকৰ কাপোৰ
পিন্ধে—যেনেকৈ আমাৰ অশৌচৰ কাপোৰ এঘাৰ দিন কি
এমাহ পিন্ধা হয়। সেই তেনেলোকৰ পৰিচ্ছদ দেখি ক’লে,
“আই, আপোনাৰ কেতিয়াবা কোনো সময়ত লৰা
ঢুকাইছে নে?”