৩৪ তৰা হলে তোৰ হাত ভৰি ছিঙি শিয়াল কুকুৰক দিলোঁহেঁতেন। উস্! কি কৰিম? কি কৰিলে মোৰ হৃদয় শত হব? কলৈ বাম? জয়পুৰলৈ? অসম্ভৱ! নহয়—অসম্ভৱ নহয়। নহয়,-উস্ বিচাৰিণী, তোক তোৰ পিৰৰ আগতে খণ্ড খণ্ড কৰিম। উ. কি যোৰ প্ৰতাৰণা-- [ বেগেৰে প্ৰস্থান।] গুৰু- হায় হায় মোৰ বন্ধু পালা হল। দিলীৰ, তুমিয়েই সকলে। অনৰ্থৰ মূল। আহা, বন্ধু কলৈ গল চাওঁ। [ উভয়ৰে প্ৰস্থান।] প্ৰতাৰণা! পঞ্চম দৰ্শন নদীৰ পাৰ [পালিত।] পালিত-পুৰুষৰ ৰমনী অৰ্ধাঙ্গিনী, নহলেনে সংসাৰৰ সৃষ্টি-প্ৰৱাহৰ আন কোনো উপায় নাইনে? আমি সকলো জাৰজ! কোন মোৰ পিতা? যাক দেৱী স্বৰূপা বুলি ভাবে। সেই গৰ্ভধাৰিণ্য জননীৰ পতিয়েইনে? অথবা মই তেওঁলোকৰ গুপ্ত প্ৰণয়ৰ চিহ্ন মাত্ৰ। তিৰোতাৰ সতীত্ব, তিৰোতাৰ বিশ্বাস, সি মাত্ৰ বায়ুৰোগগ্ৰস্ত কবিৰ কল্পনা। মনী, কিয় তোক বিধাতাই প্ৰকৃতিৰ সুন্দৰ কলঙ্ক কৰি শ্ৰজন কৰিছে? নাৰী, কিয় তোক বিধাতাই এনে ভুবনমোহিনী শক্তি দিলে? তাৰা, তাৰা, তই মোৰ সৰ্ব্বনাশ কৰিলি.। তোৰু সহধৰ্মিনী ৰূপে পাই ভবিষ্যতৰ কত সুখ, কত আনন্দ আশা কৰিছিলো
