বিশ্বাস নকৰে। সিহঁতৰ সতীত্ব, সিহঁতৰ বিশ্বাস সকলো মিছা, সকলো মৰিচিকাভ্ৰম। উস্ ইমানেই অবিশ্বাসিনী।
গুৰু—শান্ত হোৱা,এওঁ এই হাৰ চুৰ কৰিও আনিব পাৰে।
পালিত - ঠিক, ঠিক। মোৰ তাৰা কেতিয়াও এনে নহয়। পূবৰ সূৰ্য্য পশ্চিমে উদয় হলেও এনে হব নোৱাৰে। দিয়া, ঠিক প্ৰমাণ দিয়া। এনে প্ৰমাণ দিয়া দিলীৰ, যে মই বিশ্বাস নকৰি নোৱাৰোঁ৷
দিলীৰ-চন্দ্ৰ, সূৰ্য্য সকলো সাক্ষী হবা; গছ লতা সকলোৱে, শুনিবা; মই কেতিয়াও চুৰ কৰি অনা নাই। ( আঙঠিটো পালিতক দিব খোজে)।
পালিত-শুনা গুৰুদয়াল, ঈশ্বৰৰ নাম লৈ শপত খাইছে, নালাগে আঙঠিটো ৰাখা। মই নিশ্চয় জানো ৰাজপুৰীৰ পৰা চুৰ, কৰা অসম্ভব। তেওঁৰ লিগিৰীবোৰ বৰ বিশ্বস্ত। নিশ্চয় তেৱেঁই এওঁক দিছে। এয়ে তাৰ প্ৰমাণ।
গুৰু--- অস্থিৰ হৈছা কিয়? ইয়াৰ দ্বাৰা কেতিয়াও সেইটো প্ৰমাণ হব নোৱাৰে।
দিলীৰ--তেন্তে এনে প্ৰমাণ দিম যাক তুমি বিশ্বাস নকৰি নোৱাৰা৷ তাৰাৰ বুকুৰ ওপৰত এটা তিলৰ দাগ আছে, মনত আছেনে? লাগিলে শপত খাই কব পাৰোঁ।
পালিত--শপত-- নালাগে শপত খাবলৈ, যথেষ্ট হৈছে। যদি তুমি শপত খোৱা তেনেহলে জানি তুমি মিছা কথা কৈছা আৰু ততালিকে তাৰ প্ৰতিশোধ লিম! উস্!!
দিলীৰ— একো অস্বীকাৰ নকৰোঁ৷
পালিত—তাৰা! তাৰা! তই মোৰ সৰ্ব্বনাশ কৰিলি। ইয়াতে পোৱা
