১৮
দেও পৰীক্ষা চোৱা মতা-মাইকী, ডেকা-গাভৰু এই সকলৰ ভিতৰত আঘণীও আছিল। তাই ধনেশ্বৰক দেউৰীসকলে টানি নিয়া দেখি দীঘলকৈ হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়ি ঘৰলৈ আহিল আৰু ঘৰ পায়েই চকু চলচলীয়া কৰি বিছনাত পৰিল গৈ। গধূলি হলত বাপেক লাংফাই দেউৰী মন্দিৰৰপৰা ঘৰলৈ, ভোগ ভাত লই আহি আঘণীক খাবলৈ দিলে, আঘণীয়ে “মোৰ গা বেয়া লাগিছে, ভোগ- ভাত খালে জ্বৰ উঠিব, মই একো নাখাওঁ” এই বুলি কই বিছনাতে পৰি ৰল। লাংফায়ে নিশ্চিন্ত মনে সেই ভোগ-ভাত খাই ৰাতি শুই পুৱা ঢাৰি-পাটিৰপৰা উঠি মুখ হাত ধুই, গা পা তিয়াই মন্দিৰলৈ গল। আঘণীয়ে, লাহে লাহে উঠি চাঙঘৰটোৰ চাৰিচুক মাৰি সাৰি, চোতাল খন সাৰিলে; গাই গৰু দুজনীক ঘাঁহ খাবলৈ এৰি দিলে; গড়ালত থকা গাহৰি কেইটাক খাবলৈ ভাতবিলাক দিলে; আৰু এইদৰে কাম কাজ কৰি উদাস মনেৰে মনত শোকে সৈতে ঘৰৰ যি আৰু অলপ বন-বাৰি আছিল, তাকো কৰি এটাই যতৰত সূতা কাটিবলৈ ধৰিলে।
তাই এইদৰে সূতা কাটি থাকোঁতেই গাঁৱৰ ফালৰপৰা মনেশ্বৰ ডেকা আহি সিহঁতৰ চোতালত বহি মাত লগালে :— “আঘণী; মই আহিছোঁ তোৰ লগত আষাৰচেৰেক কথা পাতিবলৈ?”
আঘণী — “বাৰু কি কব খুজিছ ক। ”
মনেশ্বৰ — “বাৰু কচোন আঘণী; তইনো মোক কেলেই ভাল নাপাৱ? মই দেখেন তোক ভাল পাওঁ। ”
আঘণী — “কিয় ভাল নাপাওঁ মই কব নোৱাৰোঁ। ”
মনেশ্বৰ — “তই সঁচাকৈয়ে মোক ভাল নাপাৱনে?”
আঘণী — “সঁচাকৈয়ে ভাল নাপাওঁ। ”
মনেশ্বৰ — “তই ধনেশ্বৰক ভাল পাৱ নহয়নে?”
আঘণী — “এৰা মই ধনেশ্বৰক ভাল পাওঁ। ”
মনেশ্বৰ — “তই জানো আৰু ইহ জনমত ধনেশ্বৰক পাবি? সি তামাৰ মাইৰ আগত বলিত যাব। ”
