পৃষ্ঠা:তত্ত্ব-কথা (Tattva-Katha).pdf/৮২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৮১
গীতা-তত্ত্ব

কৰ্ম্মবন্ধে ভৈলা হীন।
পায়া মহোদয়       দেখি ব্ৰহ্মময়

কৃষ্ণতে গৈলন্ত লীন।। (শঙ্কৰদেৱ)

       এই বাবেই শ্ৰীকৃষ্ণই উদ্ধৱক কৈছিল –

আমাক স্মৰিবা বাক্য মনে।
মোৰ ধৰ্ম্ম কৰিবা যতনে।।
সংসাৰৰ দোষে হৈবা হীন।

তেবে চিত্ত মোতে যাইব লীন।।

জ্ঞানীৰ বিচাৰত সমুদ্ৰৰপৰা এক বিন্দু জল সুকীয়া হ’ল। সেই বিন্দু জল আকৌ সমুদ্ৰত পৰি আগৰ নিচিনাকৈ সমুদ্ৰৰে সৈতে মিলি গ’ল, তাৰ সুকীয়া অস্তিত্ব নাথাকিলে। পৰমাত্মা আৰু জীৱাত্মা এনেকুৱা। কিন্তু ভক্তৰ বিচাৰ এনেকুৱা নহয়। ভক্তই কয়, জলবিন্দু অনন্ত সমুদ্ৰৰপৰা সুকীয়া হৈ সি জলবিন্দু নাম ল’লে। বেছ কথা। কিন্তু স্থূল দৃষ্টিত যদিও সেই বিন্দুৱে সমুদ্ৰত পৰি নিজৰ অস্তিত্ব বিলোপ কৰিলে, দৃষ্টিৰ বহিৰ্ভূত হ’ল আৰু স্থান আৰু কালৰ দ্বাৰাই যদিও বিচ্ছিন্ন হৈ একেজাতৰ সমুদ্ৰত পৰিল, তথাপি সি সমুদ্ৰ নহয় ; যদিও সি সমুদ্ৰৰ নিচিনা হোৱাটো দেখুৱালে। বাস্তৱিকতে সি সমুদ্ৰত থাকিও সমুদ্ৰ-বিন্দুৱেই হৈ ৰ’ল। আনে তাক সমুদ্ৰৰপৰা সুকীয়াকৈ ধৰিব নোৱাৰিলেও, সি নিজে জানে যে সি সমুদ্ৰৰ বিন্দুহে। সমুদ্ৰত পৰি তাৰ বিন্দু নাম গুচিলেও সি নিজে জানে যে সি আগেয়ে যি বিন্দু আছিল, তেতিয়াও সেই বিন্দুৱেই আছে। তাৰ নিজৰ অপ্ৰতিহত জ্ঞানে তাক সুকীয়া কৰিয়েই সমুদ্ৰত থৈছে। সি সমুদ্ৰক হেৰুৱাইছিল, আকৌ সমুদ্ৰক পালে, আৰু সমুদ্ৰৰ সেৱাত সি নিযুক্ত হ’ল। অনেকে ভাবে যে সমাধিৰ অৱস্থাত ভক্ত সাধকৰ সেব্যসেৱকৰ ভাব থাকিব নোৱাৰে। ইয়াৰ উত্তৰত ক’ব পাৰি যে সাধনাৰ দ্বাৰায় শোধিত জীৱই যেতিয়া সমাধিৰ অৱস্থাত নিজক ঈশ্বৰেৰে সৈতে অভেদ দেখে, তেতিয়া তাৰ তেনেকুৱা দেখাই সেৱা আৰু তেনেকুৱা দেখাই ঈশ্বৰৰ তাৰ প্ৰতি কৃপা। সেইদেখি ভগৱন্তই কৈছে – যোগীৰ পক্ষেও মই অদৃশ্য নহওঁ, আৰু যোগীও মোৰ পক্ষে অদৃশ্য নহয় অৰ্থাৎ ভক্ত যোগীৰ পক্ষে যেনেকৈ ভগৱন্ত “ভক্তৰ ভগৱন্ত”, ভগৱন্তৰ পক্ষেও তেনেকৈ “ভক্ত ভগৱন্তৰ ভক্ত।” এইবাবেই গীতাত ভগৱন্তই কৈছে – “যে ভজন্তি তু মাং ভক্ত্যা ময়ি তে তেষু চাপ্যহম্।।” আক্ৰুৰে সেই দেখি কৃষ্ণক কৈছিল-

কোননো পণ্ডিতে       এৰিয়া তোমাক
আনক ভজিবে যায়।
ভকতজনক       আপোনাকো দিয়া
জানো ইটো অভিপ্ৰায়।
ভকতেসে প্ৰভু       তোমাৰ বান্ধৱ

দিয়া মনোৰথ সিদ্ধি। (শঙ্কৰদেৱ)

এই বাবেই ভগৱন্ত বলিৰ দুৱাৰৰখীয়া। এই বাবেই শ্ৰীকৃষ্ণই উদ্ধৱক কৈছিল –

ভকতেসে মোৰ হৃদি জানিবা নিশ্চয়।