ইত্যাস্যাহৃদয়ং লোকে নান্যো মদ্ৱেদ কশ্যন।।
অৰ্থাত্ বেদে কি কৈছে, কি বিধান কৰিছে, আকৌ একপ্ৰকাৰ কৈ প্ৰকাৰন্তৰে আকৌ কি কৈছে, সেইটো স্থিৰ কৰা বৰ কঠিন। মোৰ বাহিৰে বেদৰ গূঢ় অভিপ্ৰায় কোনেও নাজানে। ভগৱন্তই অৰ্জ্জুনক কৈছে -
ৱেদৈশ্চ সৰ্ৱৈবহেমব বেদ্যো
ৱেদান্তকৃদ্ৱেদৱিদেৱ চাহম্।।
অৰ্থাত্ ময়েই সমস্ত বেদৰ প্ৰতিপাদ্য, ময়েই বেদান্তৰ কৰ্ত্তা আৰু এক মাথোন ময়েই বেদজ্ঞ।
এই বাবে বাঁহীত অস্ফুট অথচ সুমধুৰ কলধ্বনি। যাৰ কাণত সেই ধ্বনিৰ, সেই আহ্বানৰ মধুৰ মৰ্ম প্ৰতিভাত হয়, সি ভগৱন্তৰ নিজ সমীপলৈ আহ্বান বুজিব পাৰে। বেদৰ কৰ্ত্তা, বেদৰ গূঢ় অভিপ্ৰায় বুজোঁতা শ্ৰীকৃষ্ণই বেদৰ সাৰ বাঁহী লৈ সকলো শাস্ত্ৰৰ সাৰ অৰ্থ সুমধুৰ স্বৰৰে বুজাই দিলে - "আহা, মোৰ কাষলৈ আহা। সকলোকে পৰিত্যাগ কৰি আহা ; সকলো ক্ষণিক ; মইহে নিত্য আৰু পৰমানন্দ ।"
গীতাৰ শেহতো ভগৱন্তই অৰ্জ্জুনক এই শেহ সাৰ পৰমাৰ্থকে উপদেশ দিছিল-
সৰ্বধৰ্ম্মান্ পৰিতাজ্য মামেকং শৰণং ব্ৰজ।
অহং ত্বাং সৰ্ৱপাপেভ্যো মোক্ষয়িষ্যামি মা শুচঃ ।।
বেদৰ গূঢ়াৰ্থ, গীতাৰ গূঢ়তত্ত্ব সকলোৱে বুজিব নোৱাৰে, কাৰণ সি অস্ফুট। সেইবোৰৰ নানা লোকে নানা অৰ্থ কৰে। কৰ্ম্মীয়ে কয়, বেদ কৰ্ম্মপ্ৰধান। জ্ঞানীয়ে কয়, বেদ জ্ঞানপ্ৰধান। গীতা পঢ়িও যোগীয়ে কয়, গীতা যোগপ্ৰধান। কৰ্ম্মীয়ে কয়, কৰ্ম্মপ্ৰধান। জ্ঞানীয়ে কয়, জ্ঞানপ্ৰধান। ভক্তই কয়, ভক্তিপ্ৰধান। কাৰণ গীতাৰ গূঢ় তত্ত্ব অস্ফুট। বেদৰ গূঢ়া অভিপ্ৰায়ো অস্ফুট। শ্ৰীকৃষ্ণৰ বংশীৰ কলধ্বনিও সেইদৰে অস্ফুট আৰু সেইদেখি নানাজনৰ কাণত নানা ৰকমে পৰে। যশোদাই বাঁহীৰ মাতত শুনিছিল, “আই” “আই” । শ্ৰীদাম-সুদাম প্ৰভৄতিয়ে শুনিছিল “শ্ৰীদাম-সুদাম” । গাভীসকলে শুনিছিল “ধৱলী শ্যামলী” ইত্যাদি। আৰু গোপীসকলে শুনিছিল, তেওঁলোকৰ নিজ নিজ নাম, যথা ৰাধা, বৃন্দা, ললিতাদি।
