বাস্তৱিক ঈশ্বৰসাধকৰ যিকেইটা অৱস্থা (stage) তাকেহে আত্মা-পৰমাত্মাৰ ৰমণ, প্ৰকৃতি-পুৰুষৰ লীলা, এই ৰাসলীলাত পৰিস্ফুট কৰি দেখুওৱা হৈছে। ই অশ্লীলতা-গন্ধেৰে কলুষিত হোৱাটো দূৰৰ কথা, শ্ৰুতিপ্ৰতিপাদিত সাধক ভক্ত আৰু পৰমাত্মা ঈশ্বৰৰ নিগূঢ় তত্ব প্ৰকাশহে। বাস্তৱিকতে চিদ্গোপীসকলেহে চিদানন্দঘনবিগ্ৰহ শ্ৰীকৃষ্ণৰ হৈতে বিন্দাবনত ক্ৰীড়া কৰিছিল। মায়া গোপী সকল নিজ নিজ ঘৰত নিজ নিজ পতিৰ কাষতে আছিল। দূৰস্থিত কোনো এক বস্তুত যেতিয়া আমি হৃদয়, মন, চিত্ত, বুদ্ধি সমৰ্পন কৰি ঘৰতে বহি থাকোঁ, তেতিয়া অস্থমাংসময় মায়াদেহহে ঘৰতে থাকে আৰু সেই জড়দেহৰ তেতিয় সমন্ধ চতুঃপাৰ্শস্থিত জড় পদাৰ্থৰেহে সৈতে; প্ৰকৃত মনুষ্য সুদূৰত। আমাৰ আত্মিয়স্বজনে তেতিয়া নিজৰ ঘৰত থাকেহে আমাক দেখে, কিন্তু বাস্তৱিকতে চিন্ময় আমি সেই সুদূৰ ক'ৰবাতহে। ভক্ত সাধকৰো এনেকুৱাই হয়। তেওঁৰ অস্থিমাংসময় পাৰ্থিৱ মায়াদেহ প্ৰাকৃত সংসাৰত আত্মিয় বন্ধুসকলৰ কাষতে থাকে, কিন্তু আত্মা, অপ্ৰাকৃত চেতন্যদেহ সচ্চিদানন্দ ঈশ্বৰৰ সেৱা আৰু ঈশ্বৰৰ সৈতে ক্ৰীড়াত নিমগ্ন। ৰাসলীলাত ভক্ত সাধকৰ চৰম অৱস্থা প্ৰদৰ্শন আৰু সাধন-ভজন অতি ওখ অথচ সহজ উপদেশ প্ৰদান। এনে ৰাসলীলাও যদি অশ্লীল তেন্তে শ্লীল কি ক'ব নোৱাৰোঁ।
গোপী সকলৰ স্বামী সকলে দেখিলে- নিজৰ স্ত্ৰী নিজৰ কাষতে। শ্ৰীকৃষ্ণৰ প্ৰতি কোনো অসূয়া তেওঁলোকৰ নজন্মিল। শ্ৰীকৃষ্ণৰ গাত তেওঁলোকে কোনো দোষাৰোপ নকৰিলে আৰু কৰিবৰ কাৰণো নাপালে। অথচ বাহিৰা মানুহে ভাৱিলে শ্ৰীকৃষ্ণই পৰদাৰালৈ ক্ৰীড়া কৰিছে। ইয়াতকৈ আচৰিত কথা কি আছে? শুকদেৱে সেই দেখি ঠিক কথাকে কৈছে,-
নৈতত সমাচৰেজ্জাতু মনসাপী হানিশ্বৰঃ।
শ্ৰীধৰ স্বামীয়েই সেইদেখি টীকাত ভাৱাৰ্থ প্ৰকাশ কৰিছে -
অৰ্থাৎ যাৰ এনেকুৱা ক্ষমতা নাই, সি এনে কৰিলে পাপী হ'ব। অখিল সংসাৰৰ অধিপতি, আত্মাৰাম, সাক্ষাতন্মন্মথমন্মথ শ্ৰীকৃষ্ণৰ পাপৰ আশঙ্কা নাই।
ইটো ৰাসক্ৰীড়া কথা কৃষ্ণৰ
একান্ত চিত্তে শুনে যিটো নৰ।
কৃষ্ণত ভকতি বাঢ়িবে তাৰ
বৃন্দাবনৰ গোপীসকলে শ্ৰীকৃষ্ণক যেনেকৈ পাবৰ নিমিত্তে ব্যাকুল হৈছিল, সেইটো জ্ঞানী আৰু যোগীৰো দূৰ্ল্লভ। তেওঁলোকে ঈশ্বৰক পতিভাৱে পাবলৈ তীব্ৰ