পৃষ্ঠা:তত্ত্ব-কথা (Tattva-Katha).pdf/৩৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
নেভিগেশ্যনলৈ যাওক সন্ধানলৈ যাওক
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

দেখুৱালে যে গোপীসকলে তেওঁৰ সৈতে আলিঙ্গিত হৈ নিজৰ শৰীৰ, ঘৰ-সংসাৰ সকলো পাহৰি গ'ল।

       পঞ্চম অধ্যায়ৰ দ্বিতীয় শ্লোকৰ টীকাত শ্ৰীধৰ স্বমীয়ে 'ৰাসক্ৰীড়াৰ'ৰ অৰ্থ কৰিছে ̶ 'ৰাসক্ৰীড়া ̶ ৰাসো নাম বহুনৰ্ত্তকীযুক্তনৃত্যবিশেষঃ।' অৰ্থাৎ বহু নৰ্ত্তকীয়ে কৰা একৰকম নৃত্যকে ৰাস বোলে। স্বামীয়ে ৰাস পঞ্চাধ্যায়ৰ প্ৰথম শ্লোকৰ টীকাত প্ৰথমতে কৈছে 'তাস্মাদ্ৰাসক্ৰীড়াবিৰম্বনং কামজয়াখ্যাপনায়েতি তত্ত্বম্।' অৰ্থাৎ ভগৱন্তই কামজয় প্ৰদৰ্শন কৰিবৰ নিমিত্তেই ৰাস-নামক নৃত্যৰ অনুকৰণ কৰি লীলা কৰিছিল, এইটোৱেই আছিল তত্ত্বকথা। ভগৱন্ত শ্ৰীকৃষ্ণই প্ৰকৃত নৰ্ত্তক-নৰ্ত্তকীৰ অনুকৰণ কৰি অপ্ৰাকৃত ৰসত্ত্বহে ব্যক্ত কৰিছিল। প্ৰাকৃত বস্তু প্ৰাকৃত জগতৰ ভাব, ভাষা কাৰ্য্যৰ আশ্ৰয় নল'লে প্ৰাকৃত উপাদানেৰে গঠিত মনুষ্যই অপ্ৰাকৃত জগতৰ তত্ত্ব ব্যক্ত কৰিব বা বুজিব নোৱাৰে। নিৰ্গুণ ঈশ্বৰৰ গুণ যথাকথঞ্চিত বুজিবৰ হ'লেও আমাৰ প্ৰাকৃত জগতৰ ভাব, ভাষা, কাৰ্য্য, আৰু বস্তুৰ আশ্ৰয় নল্'লে নচলে। প্ৰাকৃত জগতৰ দৃষ্টান্তৰেই আশ্ৰয় লৈ অপ্ৰাকৃত জগতৰ আভাস কৰিবলগীয়া হোৱা যায় যেতিয়া ভগৱন্ত শ্ৰীকৃষ্ণই প্ৰাকৃত নৰ্ত্তক-নৰ্ত্তকী নিচিনাকৈ লীলা কৰি দুৰ্ব্বোধ আত্মতত্ত্ব যে সুবোধ কৰি দিলে তাত সন্দেহ কৰিবৰ বাট ক'ত ? ভগৱন্তৰ অৱতাৰৰ মূল উদ্দেশ্যই সেইটো -

অনুগ্ৰহায় ভক্তানাং মানুষং দেহমাশ্ৰিত:।
ভজতে তাদৃশী: ক্ৰীড়া যা: শ্ৰুত্বা তৎপৰো ভৱেৎ।।
পৰম দুৰ্ব্বোধ আত্মতত্ত্ব       তাৰ জ্ঞান অৰ্থে হৰি যত
লীলা অৱতাৰ ধৰা তুমি কৃপাময়।। ̶ ঘোষা

       এতেকে আমি বুজিলোঁ যে শ্ৰীকৃষ্ণৰ ৰাসলীলা প্ৰাকৃত ৰাসলীলাৰ অনুকৰণ মাথোন, শ্ৰীকৃষ্ণ প্ৰাকৃত মনুষ্য নহয়।

ৰাম কৃষ্ণ নোহন্ত মানুষ।
তাৰা দুই পৰম পুৰুষ।। ̶ মাধৱদেৱ

       তেওঁ গোপীসকলেৰে সৈতে প্ৰাকৃত নৰ্ত্তক-নৰ্ত্তকীৰ দৰে সেই লীলাৰ অনুকৰণ কৰিছিল মাথোন, দৃশ্যকাব্যৰ অভিনয় কৰি প্ৰত্যুক্ত পৰমতত্ত্ব ভক্তসকলৰ সহজবোধ্য কৰি দিছিল মাথোন, ভগৱন্ত অপ্ৰাকৃত হৈও প্ৰাকৃতিৰ নিচিনাকৈ পাৰ্থিৱ লীলা কৰিছিল। ৰাসলীলা আনন্দময়ৰ নিত্যলীলাৰ প্ৰাকৃত চকুৰ আগত আংশকিত বিকাশ। কৃষ্ণলীলা ভাবুক ভক্তৰ বিচাৰৰ বস্তু নহয়, আস্বাদনৰহে বস্তু।খাবলৈ বহি এই ভাতৰ চাউল ক'ৰ পৰা আহিল, ইয়াৰ বেচ কিমান ইত্যাদি বিচাৰ কৰিবলৈ গ'লে তাৰ সোৱাদ পোৱা নাযায়। খালেহে সোৱাদ পোৱা যায়। নৰিয়াই বেজৰ দৰৱৰ উপাদানৰ বিষয়ে বিচাৰ-তৰ্ক কৰিবলৈ বহিলে, নৰিয়া নুগুচে। সেই দৰৱ খালেহে তেওঁ নীৰোগ হয়। ভবৰোগীয়ে কৃষ্ণলীলা মহৌষধি সেৱন কৰিলেহে ভবৰোগৰপৰা পৰিত্ৰাণ পাব, তাৰ বিচাৰ কৰি সময় নষ্ট কৰিলে নহয়। ভবৰোগীৰ কাতুৰ্ব্বাদ প্ৰাৰ্থনা এইটোহে।

একে ভৱৰোগে মোক সহজে পীড়য়।
বিষয় অপথ্য তাতে খাইলো অতিশয়।।